‘Kaarten voor Bruce Springsteen??’ collega (25) kijkt me verbaasd aan, ‘leeft die nog?’ Een felle pijnscheut schiet door mijn lichaam. Een confrontatie met de sterfelijkheid van mijn grote held doet altijd pijn. Bij zijn laatste optreden in het Goffertpark in Nijmegen pinkte ik aan het einde een traantje weg. Hij was tenslotte toch al 63, misschien dus wel zijn laatste keer in Nederland.
Nou kent collega "de groten der aarde" sowieso niet zo goed. Eerder deze maand vroeg ze ook al waarom iedereen zo hysterisch deed over het overlijden van "die engerd van een David Bonie” (een combinatie van Bono en Bowie??). En tijdens de lunch, toen een andere collega (46) vertelde dat hij dat weekend ‘Wo ist der Bahnhoff’ had teruggekeken van Van Kooten en de Bie, vroeg de twintiger: ‘Wat?? Kootje en De Brie?’
Als ik ze niet ken dan waren ze kennelijk niet zo belangrijk
Haar reactie leverde een hoofdschuddende tafel vol veertigers en vijftigers op. Ze haalde haar schouders gewoon op over dit grote vergrijp. ‘Als ik ze niet ken dan waren ze kennelijk niet zo belangrijk.’ Nog meer hoofdgeschud. ‘De echt belangrijke dingen ken ik wel hoor, ik bedoel Anne Frank, de Tweede Wereldoorlog, de NASA’s.’ Ze nam ondertussen een hap van haar zelfgemaakte pompoensoep. ‘Nazi’s’ verbeterde mijn buurman (52), vanaf zijn boterham met oude kaas. Met een ‘What ever’ ronde de jonge collega het gesprek toen af.
Met een vinger startklaar op de playknop en de record knop.
Wij zelf gingen nog even door met herinneringen ophalen aan de tijd waarin we…
- mochten roken in de trein en in het vliegtuig
- je de Dukes of Hazard in je vaders auto naspeelde (wat de enige auto was want moeder had geen auto nodig)
- sneeuwbeeld hadden op de TV na 23.00 uur
- het bloedspannend vonden dat Ted de Braak stokjes moest opvangen uit een boom
- Ron Brandsteder met die irritante Bella loeivals zingend de Honeymoon showtrap afkwam
- je moeder dwars door je telefoon gesprek tetterde: [klik] “nog 1 minuut Caro, het geld groeit ons niet op de rug!” [klik]
- je onderweg naar Zuid-Frankrijk 14 uur lang uit het raampje staarde in plaats van naar een beeldscherm
- je de hele vrijdagmiddag zoet was als je een liedje uit de Top 40 wilde opnemen. Met een vinger startklaar op de playknop en de record knop.
oh wacht 40 is gewoon 40 hahahaha
Na de lunch, toen we weer op onze werkkamer zaten, begon de twintiger er toch nog even over. ‘Wat is dat toch met die veertigers? Ze roepen altijd ‘40 is het nieuwe 25’. Tot ze er in het echt eentje tegenkomen. Ik zeg altijd tegen mijn vriendinnen: 40 is het nieuwe 30, oh wacht het nieuwe 35, oh wacht 40 is gewoon 40 hahahaha.’ Ze lachte er zorgelijk lang en hard bij.
'Eh ...ik ben op zich ook 41 he?' waarschuwde ik haar voordat ze het nog erger ging maken.
'Ja weet ik', zei collega, 'maar jij hebt niet dat krampachtige van "oh jongens eigenlijk ben ik nog gewoon 25". Ik bedoel jij doet ook gewoon 40-achtig, jij weet volgens mij gewoon wel echt dat boven de 40 oud is. Toch?'
