Daar gaat ze: op de fiets. Mijn grote, kleine meisje. Met een enorme rugzak. Bepakt en bezakt dus. Met tekstboeken, werkboeken, grote en kleine schriften, etui, agenda, lunch en telefoon.
Al weken bezig met de middelbare school
Ze ziet er leuk uit: spijkerbroek, Nikes, gestreept shirt. Het lijkt nonchalant, maar ik weet dat ze stiekem al weken bezig is met:
- Wat moet je aan naar de middelbare? (Sowieso -nog- geen make-up of sieraden, geen hakken of te korte shirts. Wel: spijkerbroek, sneakers, Abercrombie & Fitch)
- Wat voor een tas neem je mee? (Een handtas is denk ik te populair voor een eerste klasser, mam... Ik begin wel gewoon met een rugzak)
- Hoe gaan we fietsen? (We gaan om 10 voor acht weg halen eerst Sofie, dan 5 min later bij Kirsten, dan wachten Lila en Luna bij de brug en fietsen we met z’n allen verder)
Ik kijk haar na. Ik heb het idee dat ik iets moet voelen bij dit moment. Het is toch een grote stap; je dochter naar de middelbare school. En word je bij de lagere school bij elk klusje betrokken, ik mag nu waarschijnlijk blij zijn als ik die hele school 2 x per jaar zie… Maar eigenlijk voel ik niet zoveel, behalve trots.
En nou ja….. dat loslaten is misschien ook wel een klein dingetje.
Wat is een geodriehoek?
Want door haar ben ik natuurlijk ook al weken bezig: van passer en geodriehoek kopen tot rugzak en kaftpapier uitzoeken.... ‘Mam, wat is dat eigenlijk een geodriehoek? 'Een ding dat je na je middelbare schooltijd nooit meer gebruikt, schat…. '
Haar boeken hebben we al twee weken in huis. Het haalt een hoop herinneringen bij me boven. Ik weet nog van vroeger dat ik dat kaften best leuk vond en dat je dan allemaal leuke, coole stickers op je boeken plakte. Als ik dat aan dochter vertel, kijkt ze me aan met opgetrokken wenkbrauw. 'Leuke coole stickers? Vertel eens, hoe zien die eruit mam….'
Gezellig samen kaften
Enfin, ik verheugde me dus een beetje op dat kaften. Het leek me zo gezellig. Een leuk moment samen. Kopje thee erbij, wat lekkers. Gezellig aan het plakken en knippen. Nu ben ik niet zo’n knutselaar, maar ik wist nog wel dat je bijzondere aandacht moest besteden aan de hoekjes, want daar slijt het zo snel.
Toen ik dochter vroeg wanneer het grote kaftmoment zou plaatsvinden. Zei ze: 'oh weet je al van het kaftfeestje. Ja het is vanavond. We slapen met z’n allen bij Luna, iedereen neemt z'n boeken mee. Kun jij me even afzetten met de auto? Want al m’n boeken en het kaftpapier is te zwaar voor de fiets'.
Daar ging ons moment.
Blijkbaar is het hier in Amsterdam gewoonte om er een soort kaft-feest van te maken. Met logeren en al.
Het moet wel goed gebeuren
Toen ik Caro belde en vroeg of haar dochter al gekaft had. Biechtte ze op dat ze inderdaad samen begonnen waren aan het kaften. Maar haar dochter deed het niet helemaal goed. Geen aandacht voor de hoekjes, verkeerd geknipt, snap je?. Tja. Caro zou het dus wel even voordoen. Dochter ging ondertussen eventjes naar boven. Toen ze een uur later weer beneden kwam waren al haar boeken gekaft. Ach Caro zat er zo lekker in….
Ik denk dat ik er volgend jaar maar samen met Caro een feestje van maak. Flesje wijn erbij. Gezellig een avondje kaften. Nu ik het zo zeg...: het kan volgende week natuurlijk ook. Ik heb nog wel wat boeken in de kast staan...
