Ik kan me nog goed herinneren dat m’n oudste voor het eerst “mama” zei. Brok in m’n keel en direct een trotse sms naar m’n moeder. Goh, wat voelde ik me belangrijk en onmisbaar. En nu, zo’n tien jaar later, wilde ik dat ze dat woord nooit geleerd hadden….
Hoewel m’n beide kinderen in de bovenbouw van de lagere school zitten, tot elf uur opblijven in het weekend, zelfstandig hun brood smeren, zelf naar voetbal fietsen en al af en toe alleen thuis zijn, kunnen ze helemaal NIETS meer zelf als ik in de buurt ben. Zodra ik er ben, krijgt iedereen in dit gezin, incluis de heer des huizes, acuut last van totale debiliteit. Dient zich dan een “probleem” aan, doet niemand ook maar de geringste poging het zelf op te lossen; iedereen zet het “mama” alarm in, ongeacht waar de huisslaaf zich bevindt. Het werkt zo: je schreeuwt gewoon heel hard ‘maaamaaaa’ vanaf de plek waar jij je ongemak ervaart: daar waar je sokken kwijt zijn, je de gel niet open krijgt, het Playmobil kapsel niet op het poppetje klikt, of de pindakaas 1 cm te ver naar links staat.
Vanochtend ging het zo:
Oudste zoon roept vanuit douche naar beneden: “Maaaam, maaaaaaam, maaaaaaaam!! Handdoek!” Ik reageer niet. Aangezien het geluid steeds verder aanzwelt en ik geen gedoe met de buren wil, stamp ik uiteindelijk naar boven en vraag wat het probleem is. Zegt ie licht geïrriteerd: “Waar bleef je nou mam, ik kan niet bij de handdoek, die hangt daar helemaal in de hoek en het is hartstikke koud!”
Ondertussen roept zijn broertje vanaf beneden: “Maaaaam, waar is m’n gymtas? Maam, maaaaaam mahaaaaam!! Je hebt toch niet m’n gymspullen gewassen he!” Ik: “Nee ik heb je gymspullen niet gezien de afgelopen week”. Hij: “Ja dan ligt het dus nog op school, lekker dan. Waarom heb jij ze niet meegenomen? Nu moet ik in vieze gymkleren gymmen!!” Goed, zowel mogelijke schone als uiteindelijke vieze gymkleren zijn dus mijn fout …
Manlief leest uiteraard rustig de krant terwijl ik het hele huis door gekoeioneerd word. Die wacht altijd met zijn vragen tot het allerlaatste moment. En ja hoor, kwart over acht, startklaar om twee kinderen af te zetten op school, begint ie te vloeken over een kennelijk zoekgeraakte USB stick. Hij wist zeker dat ie mij er mee had gezien. De ondervraging begint hard schreeuwend vanuit z’n kantoor op zolder, en duurt tot en met twee trappen lager: “Esmee, denk nou even goed na, jij bent altijd met die dingen in de weer!!!”
Tegelijkertijd vanuit de auto: “Maaaaam, mamaaaaa!! kom nou, straks komen we weer te laat door jouw getreuzel!!” Toen flipte ik. Totaal. De volle laag kregen ze; dat ik het spuugzat was om als een voetveeg behandeld te worden etc... Als ik nog één keer het woord “mama of mam” zou horen, dan waren ze nog niet jarig!
Op het schoolplein kusten ze me timide gedag en mompelde de kleinste: “Dag dingetje”
