‘Wat zeg je? Is prima, pak maar een snoepje. Ja, twee mag ook. En nu jezelf even vermaken hè? Nee, dat kun je prima zelf oplossen. Nu niet meer zeuren dus. Mama heeft het hartstikke druk vandaag.’
Ik heb zojuist met een of ander vaag downloadbestandje de Amerikaanse Netflix op m'n computer geïnstalleerd. Want: daar hebben ze al seizoen acht van ‘How I met your mother’. En van allerlei andere vage series die ik via de Nederlandse Netflix volg. Ik heb zo'n beetje alles al gezien.
Nu denk je wellicht: ‘die vrouw heeft duidelijk tijd te veel. Dat kan niet anders. Vast geen leven naast haar gezin en zeker geen baan of ambitie.’ Maar nee. Ik combineer mijn Netflix-junkieschap op m'n 42ste met drie kinderen, man, vriendinnen, sport, een goedlopend bedrijf en een blog. Ik ben dus eigenlijk super druk. En dat denkt ook iedereen: 'hoe red jij dat toch allemaal’ of 'heb jij daar nog wel tijd voor?’ vragen ze dan. Waarop ik als een soort ideale superwoman graag verkondig: ‘ja het is hard werken, maar het lukt. Ik laat ook alle huishoudelijke taken los en ik doe wat ik leuk vind hè. Ik word echt blij van alles.’
Niks
De waarheid is, dat ik de helft van de tijd helemaal niet blij ben met wat ik doe; ik doe dan namelijk niks. Sterker nog; ik zou helemaal niet zo druk zijn, als ik niet zoveel van m'n tijd zou verdoen met onzin. Hoe groter de stress, hoe meer ik ronddool op Facebook. En hoe meer ik opzie tegen een salesgesprek of schrijfopdracht, hoe meer tijd ik besteed aan het surfen naar allerlei hele nuttige informatie: waarom Yolanthe fake tweet van Ibiza, hoe het zit met Estelle en Badr, dat Rutte zo trots is op de Common linnets en dat soort belangrijke zaken.
Maar mijn favoriete ineffectieve bezigheid blijft toch Netflix. M'n all-time record is elf series kijken op een gewone werkdag, waarop ik ook nog de kinderen uit school moest halen. Die dag bekeek ik de eerste aflevering al terwijl ik de broodbakjes van de kinderen vulde. Ik heb zelfs een telefonische werkafspraak verplaatst (‘ziek kind’). Kids mochten de hele middag alles. En 's avonds aten m'n kinderen uiteraard pizza voor de tv, omdat ik nog altijd ongedoucht voor de iPad zat.
Robot
Ik heb nu geanalyseerd dat het gevaar van een vicieuze cirkel bestaat: als ik moe ben en te veel moet (van mezelf), dan word ik lamlendig. Dan doe ik alles wat ik nu net niet zou moeten doen. Met als gevolg dat ik regelmatig na zo'n ineffectieve dag tot midden in de nacht aan het werk ben om toch m'n afspraken na te komen. En dan ben ik de volgende dag natuurlijk weer moe en dus, als de kinderen op bed liggen, verdien ik het wederom om eerst even lekker te relaxen met een serie. Dit is toch raar!
Mensen besturen de wereld, bedenken computers, medicijnen en maken zichzelf na als robots. En zoiets simpels als op tijd naar bed gaan als je moe bent en de iPad wegleggen als het nodig is, is soms te moeilijk. Of zou dat aan mij liggen?
Misschien moet ik mezelf meer zien als zo'n robot. Dan moet ik alleen iets sleutelen aan de programmatuur. En dan ben ik direct een stuk effectiever. Dat is het!
Maar goed, voordat het zover is ruim ik nog even m’n wijnglas op, zoek ik een plaatje bij deze column en leg ik vast de logeerspullen van de kinderen klaar. En dan snel slapen want het is al weer 2.00 uur. En morgen is de eerste dag van m'n nieuwe leven.... Bliep.
Lees ook: Cursus keihard onderhandelen voor vrouwen.
