Er zijn van die momenten waarop je opeens beseft dat je echt ouder wordt. Laatst, middenin de downward facing dog tijdens m’n hot-yogaklasje was zo’n moment. Ik tuurde op de kop tussen m’n benen door en zag het: rimpelig vel, in kringen om het bot... Oude knieën!!
Daar stond ik dan in korte broek en sportbeha hip en happening te zijn. Maar knieën liegen niet....
Mijn moeder (69) moet lachen, als ik het haar vertel. "Ja schat, je gaat ook al richting de 50 he, dan krijg je dit soort dingen. Maar wees niet getreurd, het leven begint pas op je vijftigste". "Ja mam, dat zei ik ook op m’n dertigste. En op m’n veertigste. Maar als het dan toch eindelijk begint, moet dat dan per se met gerimpelde knieën?" Moeder valt me in de rede “Oh wacht kind, je vader (68) wil je even spreken”.
“Hoi pap, alles goed?”
“Ja prima. Zeg luister eens", vader komt gelijk terzake,"ik moet een email uitprinten, maar dat kan niet op mijn computer.”
“Hoezo niet? Als je je normale printer en computer hebt, moet dat gewoon kunnen.“
“Ja dat dacht ik ook” zucht m’n vader, “maar het systeem doet heel gek”.
Ik glimlach. “Ja pap. Het is echt een waardeloos systeem. Moet ik anders even kijken?”
Vanwege vaak voorkomende 'rare' systemen in mijn ouderlijk huis, hebben we onlangs Teamviewer geïnstalleerd. Hiermee kan ik op afstand de computer van m’n ouders bekijken en besturen. Dat heeft al heel wat systeemproblemen verholpen én verdwenen documenten, en juiste instellingen opgeleverd.
“Zeg pap”, zeg ik, als het printen natuurlijk gewoon gelukt is. “Weet je eigenlijk wel dat je deze week kleindochter (12) en kleinzoon (10) hebt uitgenodigd voor Linkedin”.
“Ik?” zegt ie. “Nee hoor”.
“Nou ja, het maakt niet uit” reageer ik. “Maar ik dacht dat je misschien per ongeluk al je contacten zo’n uitnodiging hebt gestuurd. En dan weet je dat even".
“Nee hoor” M’n vader is nogal stellig. “Dat heb ik niet gedaan. Dat heeft het systeem dan zelf gedaan”. Glimlachend hang ik op.
Toch nog achter m’n computer, koekeloer ik even op Facebook. Ik zie dat ik wat nieuwe vriendschapsuitnodigingen heb gekregen. Even checken van wie. M’n oog valt op een bekende foto. De naam zegt me zo niets. Ik moet echt even denken wie het ook al weer is. Sowieso een hele knappe man.
Het schiet me opeens weer te binnen: hij zat in m’n hot-yoga klasje. De enige man uit de groep zonder baard en andere overbeharing. Leuke kop, goed lichaam. Ik voel me gewoon een beetje gevleid dat hij mij heeft opgezocht en uitgenodigd om Facebookvriend te worden. En dat met rimpelige knieën tussen al die sprieterige, gladde twintigers en dertigers. Ik dacht al dat ie vorige week even naar me keek bij binnenkomst. Enthousiast klik ik op toevoegen.
Als even later dochter uit school komt en we samen een kop thee drinken, slaat opeens de schrik me om het hart: Toevoegen, toevoegen...
“Zeg schat, als iemand je heeft uitgenodigd om vrienden te worden op Facebook moet je dan eigenlijk op toevoegen klikken?"
Dochter schudt haar hoofd. “Nee mam, op bevestigen. Toevoegen doe je als je zélf iemand uitnodigt om vriend te worden. Facebook geeft je daar vaak wat suggesties voor”.
"OH NEE. Dan heb ik hém uitgenodigd", zeg ik paniekerig. "Wat een K-systeem!"
Dochter glimlacht “ja mam, echt een waardeloos systeem”.
