Door: Esmee (40)
Het is altijd een droom van me geweest: een au-pair in huis. Het leek me super handig: besparen op de hoge kinderopvang kosten, en geen gestress meer in de file, na en voor je werkdag. Zo’n au-pair doet dan natuurlijk ook nog stralend je was, zet het ontbijt klaar, maakt de kinderen stil en gelukkig, kookt de heerlijkste maaltijden uit de Filipijnen. En je kinderen worden vanzelf tweetalig. Nee, werkelijk fantastisch zou dat zijn.
Sinds twee maanden heeft een vriendin van mij een au-pair. Een prachtig kamertje had ze ingericht. Het voelde alsof ze haar vierde kind kreeg; zo had ze haar best gedaan op het behang en de aankleding. En dat allemaal voor die leuke, vlotte meid uit Hongarije die binnenkort zou komen en jaren zou blijven. Op de foto zag ze er reuze vriendelijk uit en de papieren waren in orde. Ze kon zelfs fietsen. Werkelijk een buitenkansje dus. Op de afgesproken dag stond mijn vriendin op Amsterdam CS met haar drie kinderen zenuwachtig op en neer te wippen. Het spandoek “Welcome in Holland” in de aanslag. Toen de trein uit München arriveerde stapte daar een 1.93 cm lange, peenrood geverfde, vol getatoeëerde hardrocker uit. In neon kleding. Waar was Mary Poppins?
Nu, twee maanden en diverse gesprekken verder, ligt het enkeltje terug naar Budapest klaar. De neon reuzin wond er geen doekjes om: “I come for looking husband.” Tot dat moment wilde ze zich vooral niet te moe maken. Als het eten klaarstond (nee, geen culinaire Hongaarse maaltijd maar Hollandse pot door mijn vriendin zelf maar weer bereid) zat ze nog vóór de kinderen aan tafel en schrokte de boel in record tempo naar binnen. Om daarna weer, te luid, haar Hongaarse telefoongesprek voort te zetten. In het park raakte ze de kinderen kwijt: “very difficult for me watching children, I smoke with Hungarian friends, children run away”. De jongste werd zelfs in de vijver gevonden maar: “luckaly somebody put child out of water.”
Geen idee wat het breekpunt uiteindelijk was: het kwijtraken van de kinderen? Haar totale desinteresse? Dat het leek alsof ze aan Jackass meedeed als ze met drie kinderen in de bakfiets op mensen inreed? De pot mayonaise die ze per week leeg lepelde? Of wellicht de extreem ranzige luchten die ze meebracht en het voortdurende geweeklaag: “In my country everybody poor, you so lucky, me so sad”. Het doet er ook niet toe. Ik ben in ieder geval totaal genezen van m’n au-pair droom, echt totaal.
