Als ik boos ben, weet je dat. Ik ontplof. Ik schreeuw en tier en haal er allerlei totaal onredelijke en zelfs onware argumenten bij, in m’n woede: 'Jij bent alleen maar lief en betrokken als je iets nodig hebt!' of: 'Ik moet altijd alles alleen doen!' of 'Je neemt mij nooit serieus, je bent net je vader!'. Het lijkt me dan werkelijk heerlijk om te smijten, met servies of zo. Ik heb weleens de afstandsbediening door de kamer gegooid. Maar goed, meestal houd ik me nog net in. Aan de andere kant is het zo dat ik vijf minuten na zo’n uitbarsting weer behoorlijk okay ben. Ik koel snel af. Analyseer mezelf en de ander: 'Dit had ik niet moeten zeggen en doen, en dat had hij niet moeten doen.' Ik praat alles direct uit en dan denk ik: zand erover. Over tot de orde van de dag.
Mijn partner heeft dat heel anders. Die wordt vrijwel nooit boos. Althans hij wordt het wel, maar hij barst niet uit. Hij trekt zich beheerst terug. Lost het allemaal zelf op. Erover praten wil hij liever niet, zeker niet direct: 'nee hoor, er is niets aan de hand, alles is prima'. In woorden merk je dus niet zo veel aan hem. In gedrag des te meer. Hij heeft tijd nodig. Je hebt hem unfair behandeld en dus ben je, totdat hij eruit is of het voorval vergeten is, persona non grata. En dat voel je. Non-verbaal uit hij een heleboel. Vroeger kreeg ik dagenlang negeer-straf.
Ik vind negeer-straf belachelijk. Sneu. Ik zeg dan altijd: 'Blijf niet zo hangen, wees geen kind; zeg gewoon wat er is, dan komen we tenminste verder!' Nu begrijp ik pas sinds kort dat hij min of meer hetzelfde over mij denkt. Hij vindt mijn uitbarstingen vreselijk. Sneu. Buiten proportioneel en mega kinderachtig. Hij neemt de vreselijke dingen die ik in woede uitkraam zelfs behoorlijk serieus. Dat komt natuurlijk vooral omdat hij vrijwel nooit iets uitkraamt wat ie niet echt meent.
Op zich is dit wel een nuttig inzicht. Ik vind mezelf dan wel de redelijkste persoon op aarde, de vraag is of ik dat ook echt ben. En dus heb ik nu voorgesteld dat we allebei wat veranderen: ik ga proberen tot tien te tellen voordat ik schreeuw en accepteer dat ik best eens een uur kan wachten met uitpraten en hij kort de negeerstraf in tot max een uur en praat dan met me. Man vindt het een prima idee.
Helemaal in onze nopjes met deze uitkomst: 'God, we worden gewoon een ideaal stel….' liepen we in harmonie weer naar beneden. Stormt zoon de kamer in: 'mijn zus is de stomste die je kunt hebben. Kan ze niet geadopteerd worden? Ik wil nooit meer wat met haar te maken hebben!' Flatsch een bal vliegt door de kamer ….
Dochter zit ondertussen alleen op haar kamer, koptelefoon op, muziekjes aan het luisteren. 'Wat is er aan de hand', vraag ik? 'Niets', zegt ze, 'hoezo?' Ik probeer nog: 'Maar je broer stampt net woedend naar beneden..?' Waarop ze antwoordt: 'Ik weet niet wat je bedoelt. En trouwens, ik heb geen broer.'
Ach... ze hebben nog 30 jaar om tot inzicht te komen.
