Jaloerse vrouwen zijn zó 1990
‘Je kent MIJ toch!’ roepen feestvarkens altijd als ze je naar hun feestje proberen te lokken waar je geen kip kent. Deze keer kende ik het feestvarken van vroeger. Heel vroeger. En omdat ze veertig werd, had ze flink uitgepakt. Ook qua gastenlijst want ik stond erop en dat was met ons schaarse contact van 1 x per twee jaar best een verrassing.
Bij binnenkomst voelde ik me lichtelijk onwennig tussen al die onbekende blije gezichten. De gastvrouw had, zoals te verwachten was, ongeveer twee minuten spreektijd per gast dus I was on my own om ‘t zo maar te zeggen. Ik moest zorgen dat ik zsm een paar wijn in mezelf gooide zodat ik daarna als vrouw van de wereld soepel bij onbekende groepjes durfde aan te sluiten waar ik dan geanimeerde gesprekjes mee ging voeren.
Naast me aan de bar stond een man wat schaapachtig om zich heen te kijken. Wel een lekker schaap, dat moet gezegd. ‘Ken jij ook niemand hier?’ begon ik. Ja, reuze origineel maar prima, want hij grijnsde. We raakten in gesprek, heel gezellig. Over niks, zoals dat soms heel leuk kan zijn met leuke mannen. Over zijn horoscoop (zelfde als ik!) en over de kenmerken van ons sterrenbeeld. Ondertussen dronken we de champagne op, die voor onze neus stond, grote plastic glazen op van die ronde bladen, roze nepbocht met een suikerrandje. Heerlijk. Hij zei iets grappigs en we moesten beiden keihard lachen. En toen stond daar opeens Miss Zuurbekje.
‘Je hebt het naar je zin Ben?’ sneerde ze tegen de leuke man. Hij schrok zichtbaar en stamelde ‘Hee schatje, ken jij Esmee al?’. Nee Esmee kende ze niet. Dat was geloof ik juist het hele probleem: dat Benny met een Esmee praatte die zij niet kende. Dat maakte haar op z’n minst een beetje knorrig, eigenlijk strontchagrijnig. Benny leek dat heel normaal te vinden. ‘Goh Esmee,’ siste ze veniijnig ‘ben jij hier helemaal alleen??’ ‘Nee hoor’, lachte ik, ‘ik vermaak me met jouw Ben!’ Vond het zelf een uiterst geslaagde grap om tegen een overduidelijk jaloerse vrouw te maken. Zuurbekje vond het niks. ‘Weet je dat Ben en ik al zeventien jaar samen zijn en samen 3 kinderen hebben? En nog steeds kunnen we niet van elkaar afblijven hahaha’ met een hysterisch lachje nam ze me van top tot teen op. Benny stond er wat beteuterd bij. ‘Leuk joh,’ zei ik ‘Wat mooi dat jullie al zo lang samen zijn! Ben, dat had je helemaal niet verteld?’ ik keek hem op mijn aller-onschuldigst aan. Ben stond er nu nog lulliger bij en keek wat bedremmeld. Hij was opeens weer een schaap. Maar dan een stuk minder aantrekkelijk.
‘Ook een glaasje?’ bood ik Miss Zuurbekje aan. ‘Nee hoor dank je, ik let wél op m’n lijn.’ 'En jij...' ze keek haar schaap doordringend aan, ‘hebt genoeg gedronken!’ Benny zette braaf het volle champagneglas terug op het dienblad. Op dat moment kwam de Gastvrouw erbij staan. Het was kennelijk tijd voor mijn twee minuten. ‘Zo Esmee hoe is het? Heb je het naar je zin? Zo te zien heb je nieuwe vrienden gemaakt?’ Stralend keek ze ons alle drie aan. Vroeger had ze ook al niet zo’n best gevoel voor timing en sfeer. 'Absoluut!' knikte ik 'sta al uren met Ben hier te praten, super gezellig! Wel leuk dat dat nu kan op ons 40e hè! Weet je nog toen we pubers waren? Dan kon je echt niet zomaar met een jongen praten hoor, voor je het wist stond z'n onzekere vriendinnetje er dan bij om duidelijk te maken dat ie bezet was. Gelukkig ligt die tijd ver achter ons!' Ik gaf Miss Zuurbekje een vette knipoog.