“Oh my God, dit is zooooo awkward”. “Ehh Wat?” Vraag ik. Ik ben me van geen kwaad bewust. “Dat jij awkward zegt”. Dochter kijkt me afkeurend aan. “Hoezo?” Vraag ik een tikje verontwaardigd. “Ik gebruik het woord toch gewoon goed?” “Ja … maar je spreekt het verkeerd uit. Net als ‘Hogwartz’ uit Harry Potter. Hoe gênant ...” Ze kan er bijna niet over uit, dat haar moeder zichzelf zo belachelijk maakt.
“Sowieso is het gênant als jij dit soort woorden gebruikt”, doet zoon ook een duit in het zakje. “Houd jij het maar gewoon bij ‘cool’ of zo. Zo’n woord dat 20 jaar geleden hip was. Prima. Ouders die straattaal gaan gebruiken en opeens woorden als awesome, dope of fissa gebruiken zijn echt fucking awkward.”
“Ja, dat is helemaal niet satisfying.” Voor de grap gooi ik er nog maar een woord in, wat ik niet ken op de manier waarop m’n pubers het tegenwoordig gebruiken. De grap wordt niet gewaardeerd. “Mam, je bent echt niet grappig, al denk je dat misschien zelf. Niemand lacht, alleen jij ...”
“Oké, zo kan ie wel weer,” zeg ik.
Met je vingers in slijm
“Wat is dat eigenlijk in jullie wereld: dat satisfying?” vraag ik nieuwsgierig aan zoon. “Pfff, weet je dat niet? Dat zijn video’s die satisfying zijn. Ik kijk ze wel eens als ik me verveel of zo. Ik vind die met slijm leuk, als ze met hun vingers in slijm prikken, geeft dat zo’n zompig geluid”.
“Ik kan er uren naar kijken”, zegt dochter gelukzalig. “Ik houd van die filmpjes waarin ze een stuk zeep in stukjes snijden. Dat is pas satisfying”.
Eerlijk is eerlijk, ik snap er niets van. Sowieso vind ik de lol van vloggende twintigers die de hele tijd fuck schreeuwen of spelletjes doen, al moeilijk te begrijpen. Maar de ‘satisfying trend’ ontgaat me helemaal. Zelfs na deze uitleg.
“Zoek maar eens op Instagram op #satisfying”, raden zoon en dochter me aan. “Dan vind je miljoenen filmpjes die je een satisfying gevoel geven. Je wordt gewoon rustig door ernaar te kijken. Ze hebben eventueel ook wel satisfying-video’s op Facebook hoor”, zegt dochter.
Nou, dat is geruststellend.
Hashtag satisfying
Als ik een dag later enigszins gestrest thuiskom, moet ik opeens weer denken aan de hashtag satisfying filmpjes. Ik besluit dat het geen kwaad kan eens te kijken of ook ik ontspan door wat van die korte filmpjes te kijken. Daar zit ik dan, op de bank. Te kijken naar mensen die in een stressbal knijpen, een ei kapot rijden, met vingers in slijm prikken en zeep mollen.
Als dochter binnenkomt met een vriendin, sta ik net weer in de keuken. “Nou dat satisfying gedoe heb ik geprobeerd. Is niets bevredigends aan”, zeg ik. “Koken en eten dat is pas satisfying.” De vriendin van dochter kijkt me raar aan. Dochter is woest.
Als ze de kamer uitlopen hoor ik haar verontschuldigend zeggen tegen vriendin: “Nooit je moeder iets willen uitleggen over Instagram, dat is een fucking slecht idee. Sorry hoor, dat m’n moeder zo awkward is”.
