Het is zaterdagavond en ik kijk met oudste dochter (13) een enge film in bed. Jongste (8) zit een stukje verderop naar een iPod te zingen en te pantomimen. Ze is niet gestoord, ze doet Musical.ly. We zijn met z'n drietjes verbannen naar deze plek door zoon (11) die deze avond in de woonkamer zonder vrouwen wenst door te brengen.
Af en toe luisteren we even boven aan de trap hoe de situatie beneden in het mannendomein verloopt. Zoon heeft zich daar met drie vriendjes voor de TV geïnstalleerd, met cola en chips, om de WK-kwalificatiewedstrijd Nederland-Bulgarije te kijken. De hele mannenposse blijft ook slapen en dat gaat allemaal daar in die woonkamer gebeuren. Jongste vindt het machtig interessant en huppelt bij iedere oprisping even naar beneden. Om te informeren naar de stand, de kamertemperatuur en of iemand verder nog iets nodig heeft. Na een minuut of twee horen we dan 'GA WEG!' waarna jongste weer even goedgemutst naar boven huppelt als toen ze vertrok. De olifantenhuid van een jongste blijft een verrassend fenomeen.
'De blik'
Ikzelf haal het niet in mijn hoofd om naar beneden te huppelen. Oudste dochter coacht mij al uren zorgvuldig door de avond om te voorkomen dat ik de reputatie van haar broer voor eeuwig naar de filistijnen help. Zo scheelde het niets of ik had chips binnengebracht. Het zal iedereen duidelijk zijn dat dat “knetterend gênant” was geweest maar ik voelde dat weer niet aan.
Je denkt dat je het op een gegeven moment wel een beetje onder de knie hebt, dat “normaal doen” in ogen van pubers maar het blijft een mijnenveld. Zo ergerde dochter zich vanochtend kapot aan mij toen ik met m'n vingers het ritme van de muziek meetikte op het stuur terwijl er drie teamgenoten op de achterbank zaten. En zoon ergerde zich aan de manier waarop ik inparkeerde ("super asociaal"), de voordeur opendeed ("onhandig"), ademhaal ("je hijgt") en een bladzijde omsloeg ("gadver nu zit jouw kwijl aan dit boek"). Daar waar dochter altijd met haar ogen draait en alles van commentaar voorziet, zwijgt zoon en geeft mij alleen “de blik”. Een soort combinatie tussen teleurstelling en ergernis. Een beetje zoals je naar een vuilniszak kijkt die niet van het goedkoopste merk was en desondanks gescheurd is.
'Dankjewel mama'
‘Zeg puber’, zei ik gisteren tijdens het eten, toen hij weer chagrijnig zat te doen en ik er genoeg van had, 'ga eens even uit mijn kind! Ik wil mijn zoon terug! Je weet wel, dat lieve, schattige, altijd aardige en beleefde jongetje dat alles leuk vond wat ik deed. Dat jongetje dat toen hij vier was "dankjewel mama" zei toen ik zijn schoenen van de trap gooide en hij die keihard op z’n hoofdje kreeg.’
‘Is dat echt gebeurd?’ zoon grinnikt een beetje.
‘Ja, en ik hield altijd al oneindig veel van je maar toen je "dankjewel mama" zei terwijl er een dikke bult op je hoofd ontstond, dacht ik: dit is het liefste kind ter wereld en niet boos te krijgen.’
Zoon glimlacht even maar herstelt zich dan snel. ‘Toen wist ik nog niet dat jij later zo eigenwijs zou gaan doen en zo irritant.’
....is nu live op Instagram
Om 23.30 uur is het huis in diepe rust op de piepjes op mijn telefoon en wat zacht gelach van beneden na.
'Jongens, jullie moeten nu echt gaan slapen hoor,' fluister ik even later. 'De klok gaat ook nog een uur vooruit en anders zijn jullie morgen supermoe.' Vier hoofdjes blijven doodstil liggen met hun ogen dichtgeperst.
'Nou ik ben blij dat jullie al slapen. Maareh...,' ik wijs naar hun mobieltjes die heilig een stukje verder aan de oplader liggen, 'als jullie nou willen dat ik denk dat jullie echt slapen, is het misschien niet zo handig om live te gaan op Instagram.’
Vier paar ogen gaan plotseling open en kijken me verbaasd aan. Kennelijk had niemand tijdens de uitzending van zojuist bedacht dat er ook moeders op Instagram zijn.
‘Mam?’ zoon loopt me achterna de trap op naar boven. Ik verwacht een tirade over de Instagram opmerking. ‘Olivier is zijn slaapknuffel vergeten.Wil jij misschien even varkentje uit mijn slaapkamer ophalen en voor mij hondje? Dankjewel mama!’
Gelukkig, hij zit er gewoon nog in.
