Hoe lang geleden is dat? Dat je met snot over je hele gezicht en mascara tot je kin zat te snotteren op de bank. Naar zijn foto staart, misselijk wakker wordt. Jezus dat is echt 100 jaar geleden. Liefdesverdriet. En het is niet aan inflatie onderhevig want het voelt nog net zo als toen je 16 was. Dat gebroken hart. Het is een Gods wonder dat ik m’n scheiding, twee jaar geleden, heb overleefd als je ziet hoe ik er na een scharrel van vijf maanden aan toe ben. Een hoopje ellende.
Er zijn nog altijd drie dingen die helpen bij pijn en verdriet:
- Wijn drinken. Bij voorkeur veel.
- Afleiding zoeken.
- Zoeken naar mensen met grotere problemen.
Punt 1 en 2 zijn zo geregeld maar voor punt 3 moest ik echt even zoeken. Kijk zo’n Angela Merkel heeft het natuurlijk een stuk zwaarder nu ze met die Grexit in d’r maag zit. Maar dat gaat maar over geld, niet over de liefde. Dus dan vind ik toch mezelf toch nog steeds zieliger.
Tot er gisteren acht (pre)pubers kwamen logeren….
Groot puber nieuws!
‘Wat zei die? Wat zei die? Vertel vertel!!’ Sophie (12), vriendin van mijn dochter (11) heeft de telefoon van weer een andere (pre)puber in d’r hand en komt uit mijn opbergkast (!?). De rest staat klaar voor het grote nieuws. En dat is er. Dat zie ik zelfs. Ze houdt ons nog even in spanning. Wat vooraf ging is dat de jongeman van haar dromen vorige week geschuurd heeft op het eindfeest met een andere klasgenote. Onvergeeflijk. Hij wist namelijk dat Sophie, die zojuist uit mijn opbergkast is verschenen, hopeloos verliefd op hem is. En dan doe je dat niet. Vindt althans iedereen hier. Dat heeft met respect te maken, leggen ze mij uit.
"Hij zat te schuren met een ander"
Enfin, de dader van al dit grote leed heeft nu gebeld en is bereid tot een gebaar. 'Hij wil anders wel verkering met haar. Tot het einde van de week.’ Niemand vindt dat gek in de kamer. Alleen ik. Ik vraag het toch maar even: ‘Eh...dus het is verkering met een einddatum?’ ‘Ja duuuh', zegt mijn dochter, die zich overduidelijk kapot schaamt voor deze achterlijke vraag, 'misschien dat jullie in de jaren tachtig maar zo een vrijbrief gaven bij verkering, maar je moet toch eerst testen? Of het wel wat is?’
Goed nieuws: Sophie eindelijk aan de man. Op d'r twaalfde.
Inmiddels gilt iedereen door elkaar heen. Groot nieuws: het staat op de klassechat. Ze hebben allemaal groepjes op Whatsapp met de klas: hele klas, alleen de jongens, alleen de meisjes, alleen de musical meisjes etc. ‘OMG!!!’ wordt er uitgelaten geroepen. ‘Ik ben zoooo supertje blij voor je Soof!!!’ Trouwnieuws is er niets bij, de blijdschap van de rest dat er eentje verkering heeft is fascinerend om te zien. Het geeft me het idee dat ze nooit verwachten hadden voor deze Sophie nog een dekseltje te vinden. Op de valreep is het nog goed gekomen. Net voor haar dertiende, goddank.
Het noodlot slaat toe...
Maar dan slaat het noodlot keihard toe. Sophie gaat zitten. De rest kijkt geschrokken op hun telefoon. Joep heeft per ongeluk een berichtje met de klassenchat gedeeld in plaats van in de jongenschat. Op negen beeldschermen staat nu:
Jo gasten relax, vrijdagochtend dump ik haar direct weer. Het is maar voor 2 dagen. Chill
Het bericht komt keihard binnen. Sophie is ontroostbaar. En de rest ook. Ze lijden nu net zo hard mee als ze net feest vierden.
Ik realiseer me hoeveel geluk ik heb. Mijn liefdesverdriet gaat wel weer over. Maar dit wat deze Sophie hier meemaakt, dat komt mogelijk NOOIT-MEER-GOED.
