‘Hij zit de he-le dag naar dat scherm te loeren,’ zegt de voetbalvader naast me, ‘van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Moet je hem nou zien, hij raakt geen bal, het lijkt wel alsof hij slaapwandelt. Toch?’
‘Nou ja eh … tja,’ zeg ik laf. Om nou vol te gaan beamen dat zijn zoon als een dweil speelt, gaat me ook wat ver.
‘Kun je de telefoon niet gewoon afpakken?' zeg ik dan, 'van mij mogen ze maximaal twee uur per dag op een beeldscherm en moeten ze de telefoon altijd beneden neerleggen als ze gaan slapen.’
‘Dat is helemaal geen gek idee,’ reageert de voetbalvader opgetogen alsof hij nog nooit aan deze voor de hand liggende oplossing heeft gedacht.
Beeldschermregels
Ik kijk naar dochter (13) naast me. Die trekt haar wenkbrauwen op en kijkt dan weer terug naar haar mobiel. Dat ze zich niet met het gesprek heeft bemoeid, is hoogst verdacht. Sinds kort, staat ze altijd naast me als ik met andere volwassenen spreek. Om te controleren of de inhoud van mijn uitspraken wel klopt. Bij de geringste twijfel tettert ze dan ‘Zo ging dat niet!’ door het gesprek. Waarna ze haar eigen versie ongevraagd aan de toehoorders vertelt. Een versie die in mijn optiek nauwelijks afwijkt van mijn eerdere versie en daardoor volstrekt oninteressant is voor de volwassenen waar ik op dat moment mee in gesprek ben.
We weten allebei dat dat zogenaamde advies van zojuist totaal niet door mij wordt nageleefd. Ten eerste had zij al vrij snel de smoes dat ze de telefoon nodig had als wekker. ‘Of je moet zelf graag om zes uur op willen staan en mij wakker maken zodat ik nog woordjes Engels kan leren?’ zei ze dan en daarmee was de discussie al snel beslecht. Zoon (11) mag nog altijd vijf minuutjes voor het slapen op zijn telefoon "omdat hij dan beter slaapt". Maar niemand die controleert of dat echt maar vijf minuten gebeurt en de telefoon weghaalt. En doe die zogenaamde maximale beeldschermtijd van twee uur per dag maar rustig maal twee en in het weekend maal vier.
Verslavingsscores per kind
Ex pakt dit hele beeldschermgebeuren overigens heel anders aan. ‘Mam, ik moet m’n verslavingsscores doorbellen van papa,’ zei zoon afgelopen weekend samenzweerderig tegen me. Ex heeft op alle telefoons Breakfree geinstalleerd. Een app die je telefoonverslaving in beeld brengt. Zoon zat al het hele weekend in de rode cijfers omdat ik een plan van aanpak moest afschrijven en zij dus geruisloos naar een beeldscherm moesten loeren. ‘Ik weet nu al dat papa flipt als ie ziet dat ik vandaag al acht uur op m’n telefoon heb gezeten.’
‘Kan je niet een print screen van een andere week doen?’ stel ik voor.
‘Mam, papa is niet achterlijk he. Jij moet gewoon die telefoon van mij afpakken. Anders ga ik maar door. Papa heeft gewoon gelijk, ik ben vreselijk verslaafd.’
‘ Nou dat valt best mee hoor, het was maar een dagje. Normaal zit je veel minder op je telefoon.’
‘Mam, dit gesprek hoort andersom he, dat weet je? Wat jij net zei is mijn tekst en jij moet dan zeggen dat ik vreselijk verslaafd ben.’ zoon lacht. Ik ook, als een boer met kiespijn.
Lekker met elkaar communiceren
’s Avonds zitten we een film te kijken en zit iedereen ondertussen op z’n telefoon of iPod. ‘Ik vind dit zó niet gezellig!’ zegt oudste als ze zelf net twee seconden van haar mobiel af is. ‘Ik bedoel waarom kijken we samen een film als ie-de-reen wat anders gaat zitten doen. Dan kunnen we de film net zo goed afzetten.’ Ze leunt dreigend naar voren met haar hand richting afstandsbediening.
‘Neeee niet doen! Houd op, IK WIL DIT ZIEN! MAMAAAA!’ krijst jongste (8).
‘Jongens houd even op. En ze heeft wel een punt,’ zeg ik heilig, ‘ga allemaal even van je apparaatje en kijk gewoon die film.’
‘Je moet gewoon net als papa doen,’ zegt oudste die op oorlogspad is, ‘die rukt gewoon de Wifi eruit en dan kunnen we de hele dag niet op internet. Dan gaan we lekker communiceren.’ Ze kijkt haar broertje en zusje uitdagend aan.
‘Mama zou nooit zoiets gemeens doen he mammie,’ zegt jongste vleiend tegen mij en slaat haar armen om m’n nek.
‘Nee, tuurlijk niet,’ zeg ik, ‘dat zou ík echt nooit doen.’
Zoon loopt even mee naar de keuken om chips te halen.
‘Mam,’ zegt hij daar zachtjes, ‘ik heb Breakfree ook op jouw telefoon geïnstalleerd. Jij hebt echt een groot probleem. Iedere dag is rood en je hebt een verslavingsscore van 100 %.'
'Nou dat lijkt me stug,' mompel ik ontwijkend.
'En de enige reden waarom jij dus de Wifi er nooit uit zou trekken, is omdat je dan zelf niet meer op je telefoon kunt en in een dwangbuis afgevoerd moet worden. Niet omdat je zogenaamd zo lief bent. Ik zal je niet verraden maar misschien moet je wel je telefoon eens beneden leggen als je gaat slapen.’
