Afgelopen zondag slofte ik met jongste (8) en oudste dochter (13) door de stad. Bij iedere stap bonkte mijn hoofd en golfde er iets omhoog. Ik had er alles voor over om weer in bed te kunnen liggen. Met een glas water naast me. Nee, een emmer water naast me. Met een pakje paracetamol er in. Maar ik vermande me dapper.
De avond ervoor was het nogal laat geworden. Of vroeg, hoe je het ook maar noemen wilt. Vroeger draaide ik m'n hand niet om voor twee feestje per weekend. Tegenwoordig moet ik van ieder uit de hand gelopen buurtborrel al minstens een maand herstellen. En dit was geen maand. Nee, dit was een paar uur. Om negen uur die ochtend stond er iemand in m’n oor te gillen. 'Maaam, mahaaaam! Hoor je me wel? Kun jij mij wiskunde uitleggen? Ik heb toetsweek en ik heb stress. Papa, snapt het ook niet. Die zei “ga maar naar mama.” Ben je nou wakker? Jezus, wat stinkt je adem.’
‘Ik ben een beetje ziek’, kreunde ik wanhopig. ‘En jij bent toch bij papa dit weekend? Hoezo ben je nu opeens hier?'
Ik drink nooit meer een druppel
Met mijn linkeroog half open, keek ik schuin omhoog naar dochter die me smekend aankeek. Wat ben jij nou voor moeder? zei ik verwijtend tegen mezelf. Je kind niet helpen omdat je teveel gedronken hebt? Doe even normaal. Dus een half uur later stond ik onder de douche te bedenken hoeveel alcohol er in mijn lijf terecht was gekomen de avond ervoor. Waarom ik niet gewoon met vriendin x mee naar huis was gegaan om 1 uur. Waarom ik altijd als laatste moet blijven. Het gesprek met mezelf eindigde zoals gesprekken met jezelf altijd eindigen. Met het ‘ik drink nooit meer een druppel’ voornemen dat je nooit waar zult maken.
Zware Van Nelle stem
‘Zo! ik ben er weer hoor!’ fakete ik mezelf daarna vrolijk en monter de keuken in. Ik wil niet dat dochter doorheeft dat ik een feestje heb gehad. Lekker voorbeeld zou dat zijn voor een puber: een moeder die om vijf uur s nachts haar bed inrolt. En terwijl ik vervolgens met bonkend hoofd mijn best zat te doen om fris en fruitig over te komen, legde ik met schorre zware shag stem uit hoe je het beste kwadaratische formules kunt ontbinden in factoren. Ik was erg onder de indruk van mijn eigen acteertalent, al zeg ik het zelf. Dochter had geen flauw idee dat haar moeder een paar uur voor dit mooie moeder en dochter momentje nog op een barkruk probeerde te dansen. Ik wreef over m’n pijnlijke knie.
Vrouwen kunnen zich vermannen, mannen niet
‘Zo nou, jij redt het verder wel he’, probeerde ik daarna tevergeefs om dochter de deur weer uit te werken. Want nog geen vijf minuten later, marcheerde dochter twee naar binnen. ‘Mam, wil jij please please even met mij naar de sportwinkel? Ik ben even naar jou toe gefietst want papa wil een hartslag meter voor z’n verjaardag en hij is overmorgen al jarig!’
Een uur later liep ik met bloeddoorlopen ogen naast twee honderduit kletsende dochters door een winkel vol sportieve mensen en gymspulletjes. Bij een man zouden kinderen direct door hebben gehad dat hij te veel gedronken had. Mannen kunnen zich gewoon niet zo goed vermannen als wij vrouwen. Die gaan zielig doen en in bed liggen.
‘We gaan!’ zei ik tegen dochter nadat we afgerekend hadden en ik met trillende handjes de pincode had ingetoetst.
‘Gaan we nog wel langs de Mc?’ Jongste stelde de vraag alsof we minstens drie keer per week met kipnuggets dineren.
‘Langs de Mc? Tuurlijk niet joh gekkie. We gaan toch nooit naar de Mc!’ Ik lachte licht gegeneerd naar de oordelende blikken uit de rij. Niet iedereen hoeft te weten dat ik mijn kinderen heel af en toe een maaltijd uit de bruine papieren zak geef.
‘Maar wel altijd als jij brak bent toch?' Stem van jongste dochter schalde door de winkel.
'Ssssst', probeerde ik nog maar het was zinloos.
'Als papa en jij brak zijn, dan gaan we altijd naar de Mc,' bemoeit nu ook oudste zich ermee. 'Dus? Jij bent vandaag overduidelijk kapot brak dus gaan we vandaag naar de Mc?’
Volgende keer blijf ik gewoon in bed liggen. Als een man.
