‘En toen stuurde hij me een Tikkie. Serieus. Dat geloof je toch niet?’
We zitten aan tafel met vier vriendinnen en ééntje heeft een date gehad met een man die het duidelijk verprutst heeft.
‘Ik vind dat zo’n afknapper.’ De rest knikt bevestigend. De rekening splitten, dat is werkelijk het laagste wat een man je kan flikken.
Nog geen week geleden zaten we aan deze zelfde tafel de ongelijkheid in salarissen tussen mannen en vrouwen te bespreken en hoe belachelijk dat was. ‘Alsof wij niet net zo goed functioneren als de gemiddelde man?’ zei er toen eentje. ‘Sterker nog, ik denk dat de gemiddelde vrouw een stuk efficiënter is dan de gemiddelde man en dus zelfs méér zou moeten krijgen in plaats van minder.’ Ja, precies, knikten we toen allemaal ijverig en geëmancipeerd. Het is dezelfde knik als die net bij de Tikkie.
"Betalen is gewoon een mannending"
‘Eh jongens, is dat niet een beetje gek eigenlijk?’ probeer ik nog. ‘Dat wij gelijk behandeld willen worden maar in dit geval wel vinden dat een man alles moet betalen? Als alle vrouwen dit vinden, is daten voor een man dus nogal een dure hobby.’
‘De man moet betalen, dat hoort gewoon zo,’ zegt het Tikkie slachtoffer strijdvaardig. ‘Je hebt mannendingen en vrouwendingen. En betalen is een mannending.’
‘En de vuilnis buiten zetten,’ vult vriendin twee aan.
‘En je ten huwelijk vragen,’ zegt vriendin drie. ‘En de auto kopen, schoonmaken en tanken. En de band van de fiets plakken, zware dingen tillen, gaten in muren boren …’
‘Je ruw tegen de muur gooien,’ gaat het Tikkie slachtoffer verder. ‘En op het bed smijten en dan bovenop je springen en je stevig vastpakken en je dan keihard…’
‘Ja, ja, we begrijpen het,’ zegt vriendin twee snel.
‘Jij snapt dat niet,’ zegt de Tikkie vriendin dan verwijtend tegen mij. ‘Want jij hebt een boor.’
De rest knikt instemmend. Vrouwen met een boor begrijpen de scheiding tussen mannendingen en vrouwendingen niet. Daar is iedereen het over eens.
Help!
De volgende avond zit ik op de bank en denk nog even tevreden aan mijn boorstatus. Mijn ultieme symbool van zelfredzaamheid. Met die aankoop kon ik definitief alles zelf. Ze hoeven natuurlijk niet te weten dat ik dat ding nog maar één keer heb gebruikt en toen met een houtboortje in beton heb proberen te boren. Het gaat ook om de intentie. Ik kijk naar de hond die bevestigend kwaakt. Kwaakt? Midden in de woonkamer zit iets dat op en neer springt. Een kikker. Oh mijn God het is echt een kikker. Een glibberig, gluiperig groen wezen staart me aan en begint dan vanuit het niets paniekerig rond te hupsen. ‘Pak, pak,’ schreeuw ik richting hond terwijl ik op de bank spring. Die blaft twee keer naar de pad en gaat dan zitten. ‘Nee, niet "zit", stommerd, “pak”, jij moet die kikker pakken!’ schreeuw ik met overslaande stem. Ik ben inmiddels op de tafel naast de bank gaan staan. Geen stap zet ik meer op de grond zo lang dat agressieve beest daar zit.
Oh buurman wat doet u nu?
Nadat ik iedereen heb geappt en gebeld, waarvan ik denk dat ze midden in de nacht nog wakker zijn, zie ik de buurman langslopen met zijn hond. Vanaf de tafel, stap ik in de vensterbank en sla als een dolle op het raam. De buurman komt verbaasd aanlopen. Ik wijs naar de levensgevaarlijke indringer.
Een half uur later is alles opgelost. De buurman heeft, met gevaar voor eigen leven, de pad met zijn handen opgepakt en buiten neergezet. ‘Geen probleem, ik doe het graag,’ zegt hij groots. Hij lijkt een paar centimeter groter dan toen hij binnenkwam. ‘Voor sommige klusjes heb je gewoon een man nodig,’ voegt hij er nog aan toe. ‘Dus als je nog eens ergens hulp bij nodig hebt, een spijker in de muur, noem maar op, dan gil je maar.’
‘Ik heb wel zelf een boor,’ probeer ik mijn reputatie nog enigszins te herstellen.
‘Dat is heel mooi,’ sust hij. Zoals je tegen een kleuter praat die van plan is op zijn driewieler de snelweg te betreden. ‘Maar sommige dingen zijn gewoon meer mannendingen.’
Ik knik. Misschien heeft hij gelijk als het gaat over kikkers. Maar morgen ga ik een betonboortje kopen.
