Ik heb de afgelopen columns eens nagelezen en veel gaan over te druk zijn. En alles gehaast doen. En ja, door al dat werken van me heb ik ook te weinig tijd voor .... alle andere dingen, zeg maar.
Dat is dus ook mijn goede voornemen: het rustiger aan doen. En meer tijd maken voor gesprekken met man en kinderen.
Tijdens het eten aan tafel bijvoorbeeld, lijkt het mij zo leuk om het eens echt ergens over te hebben. In plaats van onze normale maaltijden waarbij man moppert omdat zoon steeds van tafel loopt. Jongste dochter steeds harder schreeuwt om gehoord te worden en oudste stiekem haar telefoon op schoot houdt om af en toe even te appen....
Goed. Ik begon deze week met frisse moed. Omdat ik weet dat man niet al te veel op heeft met dit soort 'contact en echte gesprekken' ideeën van mijn kant, stond ik er alleen voor.
"Jongens begon ik, ik heb twee goede voornemens dit jaar: ten eerste minder werken. Ten tweede meer gesprekken aan tafel met jullie allemaal.
En daar wil ik graag vanavond mee beginnen. Laten we een rondje goede voornemens doen. Wat zijn die van jullie?
Dochter (11) begon: 'dat m'n broer dit jaar minder irritant gaat doen'. Ik probeerde het nog even: 'nee, goede voornemens gaan over wat jij zelf anders wilt doen'. 'Okay', zuchtte ze: 'ik kan proberen me minder te irriteren aan zijn irritante gedoe'.
De sfeer zat er meteen lekker in.
Toen kwam zoon (9): 'mijn goede voornemen is om minder van dit soort suffe gesprekken te voeren'.
'En die van mij, die van mij, ik heb er ook eentje', schreeuwde jongste (4) er keihard door heen. Want ja, als ze voelt dat er een sfeer hangt waarin ze kan scoren met iets geks, is ze er meestal als de kippen bij. 'Mijn goede voornemen is meer boeren laten', schreeuwde ze, dansend op haar stoel. Zoon en dochter begonnen keihard te lachen en ook man kon z'n lachen niet helemaal inhouden.
Tot zover m'n goede voornemen. Het is gewoon nog niet het juiste moment. Volgend jaar zijn ze toch weer een jaartje ouder.... Nu snel even m'n mail checken...
