Mijn zoon voetbalt. Niet onverdienstelijk. Tenminste niet als hij met ons op een pleintje speelt. Z'n grootste hobby is z'n vader of moeder wegspelen in een partijtje. Maar op het veld, met z'n team, is die killersmentaliteit ver te zoeken.
Bloemetjes
Toen ie 4 was zat ie ook al eens op voetbal. Bij de mini's. Heel aandoenlijk. Alleen deed zoon nooit mee. Hij stond wel in het veld. Maar hij was vooral geïnteresseerd in alles wat er omheen gebeurde of in wat er groeide. De bal en al die schoppende jongetjes erachteraan, daar hield ie zich verre van. De bloemetjesplukker van het team, dat was mijn zoon. Na een jaar ging ie eraf.
Luie spits
Sinds het WK vorig jaar is hij opnieuw een voetbalfan. Een echte dit keer. Hij kent alle belangrijke spelers bij naam en voetbalt iedere pauze op school. Een ding was duidelijk: hij moest en zou weer op voetbal.
Er is wel wat veranderd in de voetballoze jaren. Bloemetjes plukt ie niet meer. Maar hard achter de bal aanrennen met andere jongens, doet ie nog steeds liever niet. Hij loopt vooral goed vrij. Zelf noemt ie zich een luie spits. Ik heb hem al uitgelegd dat luie spits prima is, maar dat je dan wel moet scoren. Anders ben je meer een luie speler en daar hangt niet zoveel glamour en aanzien omheen.
Fanatieke moeder
Deze opmerking zegt vooral wat over mij: Ik ben behoorlijk fanatiek. Ik kan het moeilijk hebben dat zoon niet alles op alles zet om die bal te pakken, te scoren, te winnen. Het ergste is, ik kan me niet inhouden langs de lijn. Ook niet een beetje: ik ben zo'n schreeuw-moeder: 'Kom op zoon, die bal is voor jou, pak hem af. Rennen! Doorzetten! Goed zo!!'
Nu houd ik het wel behoorlijk positief, maar het is toch shocking vind ik zelf. Ik probeer me in te houden. Echt. Ik vind schreeuwende moeders langs de lijn vreselijk. Punt is: het is een soort reflex. Een schreeuwreflex. Iedere keer gaat m'n mond toch weer open. Man is toevallig ook nog coach. Dus bij elke ongewenste aanmoediging, krijg ik niet één, maar twee vernietigende blikken mijn kant op.
Verkeerd ingedeeld
Een vriendin van mij vindt haar voetballende zoon juist een enorm natuurtalent. Dus toen hij in een lager team werd gezet, moest dat wel een vergissing zijn. Haar Messi-in-spe hoorde in de selectie thuis. Zij kon zich niet inhouden: en schreef een brief naar het jeugdbestuur. De topscoorder van vorig jaar, was verkeerd ingedeeld. Er was ergens een vreselijke fout gemaakt. Met desastreuze gevolgen voor de toekomst van haar zoon....
Felle toestand
Binnenkort moeten ze tegen elkaar, onze zoons. Staan we tegenover elkaar. Het zal wel niet misgaan, maar je weet het nooit. 't Kan er fel aan toe gaan bij de E10...
Tenminste... langs de lijn dan.
