Mijn Quit Smoking Buddy-app geeft me vandaag zomaar out of the blue weer een complimentje: ik heb inmiddels € 600,00 bespaard en al 4 maanden, 6 dagen en 12 uur niet gerookt. Wow. Dat moet ik zelf ook even verwerken. Ik neem me voor om vanmiddag de stad in te gaan en eindelijk die veel te dure cowboylaarzen te kopen die ik zes maanden geleden al heb gepast… ik heb ze nu echt verdiend. Met niet roken.
Ja ja, ik was een roker. Jarenlang. Natuurlijk inmiddels een stiekeme, want als Moeder, Veertiger, Advocaat en dus Verstandig wezen rook je natuurlijk niet, behalve soms op een feestje. Weinig vriendinnen begrijpen hoe het is om echt te roken op je veertigste. Ze roken allemaal wel eens af en toe op een hele gekke avond. Maar echt roken? Nee, dat is toch iets van de jaren tachtig?
Nooit een ideale moeder geweest, wel een stiekem rokende moeder
Maar ik rookte echt. En steeds meer ook. Mijn dieptepunt kwam onverwachts op een gewone dinsdagochtend, vier maanden en 3 dagen geleden. Manlief was al naar zijn werk, ik moest zelf iets heel belangrijks werk-achtigs doen (geen idee meer wat, maar het was echt van levensbelang) en de kinderen deden werkelijk NIETS van wat ik ze vroeg. Ze deden NIET aardig tegen elkaar. Ze hadden nog GEEN kleren aan. Aten hun ontbijt NIET. Hadden de tv NIET uitgezet en vlogen elkaar in de haren op de overloop. Over 39 minuten moesten ze in de klas zitten. Hun broodtrommels stonden nog leeg op het aanrecht en de gymspullen waren nog altijd zoek. Ik stond in de keuken terwijl ik de kinderen hoorde schelden tegen elkaar. Ik keek moedeloos naar de fles wijn op het aanrecht. Was het maar vanavond, uurtje of zes. Maar wat ik toen deed… ik pakte mijn handtas en sneakte de tuin in. Ik riep nog: ‘Ik moet even de auto vast klaarzetten jongens!' terwijl ik de tuindeur achter me dichttrok. Ik liep naar het konijnenhok achterin de tuin. Ik ging zitten op het mini stoeltje en stak een sigaret op. Het was 7.50 uur. Ik stak een sigaret op en zoog de rook tot diep in mijn longen. Ik voelde een onmiddellijke rust in me neerdalen. Laat iedereen het schompes krijgen. Dat gevoel. Ik rookte en ging weer naar binnen. Ik poetste mijn tanden en kon het leven weer even aan.
Een waardeloze moeder
Natuurlijk voelde ik me walgelijk door deze uiting van zwakte en deze ultieme overgave aan mijn vreselijk gore verslaving. Zo rond een uur of elf die ochtend schaamde ik me diep. Ik voelde me een waardeloze moeder die haar kinderen vechtend en schreeuwend aan hun lot over laat om zelf te gaan roken. Roken!!
Ik filter mijn eigen zonden wel eens door na te gaan of ik het aan een vriendin durf te vertellen, hetgeen wat ik zo erg vind. Dat durfde ik met deze amper maar toch belde ik Caro. En al had ik het zelf niet eens van te voren bedacht, ik eindigde mijn relaas met de woorden: Dus ik stop vanaf vrijdag met roken. Voor altijd.
Blinde paniek als de peuken op zijn...
Wat heerlijk leek me dat opeens. Niet meer halve gesprekken volgen omdat ik perse even naar buiten moet voor een sigaretje. Niet meer die schaamte wanneer je vraagt of er misschien nog iemand is die wil roken? Niet meer 's avonds in paniek als je ontdekt dat je nog maar 1 sigaret hebt. Niet meer die stank om me heen die iedereen ruikt behalve ik, maar waarvan ik weet dat die bestaat. Niet meer die ontzettende slappe excuses verzinnen waarom er deze week/vandaag/dit jaar nog gerookt mag worden. Een niet roker zijn. Dat leek me wel wat.
Esmee stopt.
Dus ik heb het domweg gewoon gedaan en ik vind mezelf een held. Een echte! Ik kijk elke dag even op de app, soms wel twee keer om te zien hoeveel sigaretten ik NIET heb gerookt inmiddels. Ik vertel aan iedereen die het horen wil dat ik niet meer rook en ik kan zelfs al gewoon met Caro op pad zonder stiekem te willen meeroken. Ik wilde deze keer echt zelf stoppen, dat is het geheim. Want ik ben misschien wat spekkiger (6 kilo. Hoe oneerlijk!?), wat sacherijniger en wat onrustiger….maar ik rook niet! Nooit meer.
