'Ik weet niet of het wat voor jou is, hoor mam'. Zei ik, toen we begonnen met Wine-up. Wat ga je doen dan, vroeg ze? 'Nou verhalen schrijven. Over dingen die gebeuren in m'n leven en in het leven van mensen om me heen. Dus ja, het kan ook over sex of zo gaan, of met grove grappen over de kinderen'. 'Ach kind, ik ben 68, ik kan echt wel wat hebben hoor', zei m'n moeder, lichtelijk beledigd.
Esmee haar moeder vond Wine-up vooral een vaag plan. Wat is dat dan precies, een blog(???). 'Ja mam, verhalen op internet' legde Esmee uit. 'Wie leest dat dan in vredesnaam?' vroeg ze.
Dus toen we haar een paar weken geleden vertelden dat we voor de Telegraaf-vrouw site mochten schrijven, was dat een opluchting. Eindelijk echt iets om trots op te zijn. En dus om over op te scheppen. 'Mijn dochter schrijft voor de Telegraaf' vertelde ze aan iedereen die het horen wilde: op de bridgeclub, aan de buren, de kerk, ex-collega's, etc. Bekenden en minder bekenden: iedereen zat in spanning te wachten op de eerste column. Die kwam. Met als titel: hoe vaak doen jullie het eigenlijk nog?
Esmee heeft nooit gehoord hoe de bridgevereniging, de kerk, collega's en de buurt haar column precies vonden.
Toen ik dit vorige week op de verjaardag van m'n nichtje vertelde, begon m'n nichtje heel hard te lachen. Want mijn trotse moeder, inmiddels onze grootste fan, had ook gepocht. En hoe. Op zang, de leesclub, tegen vriendinnen en op familieverjaardagen: 'mijn dochter kan toch zo leuk schrijven. Ja ze schrijft tegenwoordige hilarische verhalen, over milfjes en zo.
Milfjes? Had mijn nichtje geschokt gevraagd. Weet je dat zeker? Weet je wat dat is een milfje? Ja hoor, zei mijn moeder: een soort ouder elfje, toch?
