‘Ik heb het gevoel dat we hier naar rechts moeten’. Man kijkt me ongelovig aan. ‘Heb het gevoel dat??? Wat staat er op de kaart dan?’ ‘Ja, nou, volgens mij zitten we hier en dan moeten we dus zo naar rechts’. Man zegt niets. Op de eerste de beste parkeerplaats rukt hij de kaart uit m'n handen. ‘Laat mij maar’.
Vroeger gingen onze reisjes naar Frankrijk zo. En toch vond ik ooit dat ik een prima richtingsgevoel bezat; inmiddels niet meer. Ik wijt het aan hormonale veranderingen. Mijn man is blij dat ik eindelijk wat meer zelfinzicht heb gekregen. Gelukkig hebben we tegenwoordig de iPhone. Met kaarten. Dus ik ben safe.
Gisteren zijn we aangekomen in Portugal voor onze jaarlijkse detox week. Zonder man en kinderen. Gewoon een sportief anti-winterdip weekje. Top!
Vanochtend, bij de eerste ochtendwandeling liep het nogal mis. Ze hadden nog zo gezegd dat het busje stipt om half acht zou vertrekken. Wij namen dat niet al te serieus en dus kwamen we zoals gewoonlijk net ietsje te laat. Helaas. Het busje was weg.
Samen met een andere vrouw stonden we wat beteuterd bij de receptie en besloten we dan maar zelf naar het strand te lopen. Een kleine 20 minuten zeiden ze. Gewapend met de iPhone met kaarten-app gingen we op pad. Onderweg vertelde onze nieuwe vriendin (70 jaar!!) dat ze net haar rugwervel had gebroken, aan het revalideren was en met deze vakantie eens wilde kijken hoe ver ze kon gaan.
De wandeling begon prachtig. Wij liepen ons te verbazen hoe we veranderd waren. Vroeger hoorden wij altijd bij het groepje dat lekker thuis bleef klaverjassen, met wijn en hapjes. We verklaarden vriendinnen die vrijwillig gingen wandelen tijdens de vakantie voor gek. Nu liepen we hier ‘s ochtends vroeg op de nuchtere maag door de Algarve sportief te zijn. En we vonden het nog leuk ook.
Na drie kwartier zei de app: over 10 meter is uw bestemming bereikt. We zagen niets. Alleen een onverhard pad en in de verte de zee. Het busje van de organisatie stond vast een eindje verderop bij de zee en dus besloten we nog even door te wandelen.
Tot we bovenaan de kliffen kwamen met een fantastisch uitzicht. Althans over de zee. Onze wandeling werd inmiddels wat uitzichtloos. Onze zeventig jarige, revaliderende vriendin beet dapper op haar lip en pakte de nordic walking stokken nog wat steviger vast. Toen wij druk bezig waren met een fotoshoot op de kliffen, klonk er zacht achter ons: 'mij lijkt het wel prettig als we nu teruggaan'. Zelfs wij hadden het inmiddels behoorlijk zwaar. De telefoon was door al ons gefotografeer helaas leeg. We hadden dus geen andere keuze dan terug te lopen; op ons gevoel.
Enfin. Ruim 2 uur later zaten we eindelijk aan het eerste fruitsapje. Vriendin ging rechtstreeks door naar de fysio......
