‘Zo wat een dag!’
Twee mannen van rond de vijftig ploffen op de laatste twee stoelen in de treincoupe. Eentje begint druk te graaien in zijn grote aktetas en tovert er een tubberware bakje uit.
‘Wie wat bewaart, die heeft wat!’ Triomfantelijk begint hij aan een ingedeukt boterhammetje met smeerworst te knagen.
De andere man kijkt een beetje zuur. Misschien is hij meer zoals ik en heeft hij zijn meegebrachte snackjes al voor tienen soldaat gemaakt. Je weet het niet.
‘Nou de vakantie is wel echt voorbij he!’
‘Ja nou, wat je zegt. Ik dacht vanmiddag: dat wordt weer staan naar huis.’
‘Ja dat ook,’ zegt de smeerworst man, ‘maar op kantoor is ook iedereen terug. Had jij nou cursus vandaag?’
De andere man is in zijn krantje aan het bladeren. Hij lijkt niet zo’n zin te hebben in een gesprekje.
‘Ik zag je niet bij Teamoverleg en ook niet bij de werkgroep Interne Processen. Of had je je verstopt?’ Bulderende lach.
‘Nee ik zat in die verplichte Timemanagement cursus.’
‘Heb je daar wel tijd voor? Snap je, TIMEmanagement, tijd?’ Opnieuw een bulderende lach.
De andere man lacht beleefd. ‘Ja haha grappig, ik snap hem. Maar ik word er wel echt een beetje gek van, al die verplichte cursussen die…’
‘Wacht niets zeggen,’ smeerworst man houdt wel van een raadseltje ‘je wordt gek van die nieuwe op Financiën? Ja he, ik ook, wat een ongelooflijke wijsneus. Weet niets, komt net kijken, typisch zo iemand uit het bedrijfsleven die dan bij de overheid binnenkomt en het wel allemaal even gaat vertellen. Kom hoe heet die nou, Wassenaar, Wanderen …’
‘Eh nee dat bedoel ik niet, ik bedoel qua cursussen dat ik …’
‘Bedoel je die nieuwe soms op de afdeling, die van eind twintig? Want dan ben ik het HELEMAAL met je eens. Zo’n typische Millenial. Nou ik vind het niets die hele Millenial generatie kan me gestolen worden. Er zit er ook een in die Kantoorcultuur-identificeer-werkgroep. Alles vindt ie uitdagend en leuk en hij heeft het ene idee na het andere. Alsof we om werk verlegen zitten in deze Reorganisatie. En het blijft niet bij mooie praatjes he! Hij werkt al die idiote ideeën direct uit. Als ik hem mail heb ik vijf minuten later een antwoord. Ik bedoel daar kun je niet tegen aan werken. Die Inbox loopt maar op en op. En als je een keertje niet op tijd reageert dan is het direct “volgens de planning zou jij zus en zo en ik ga ervan uit dat jij dus vandaag bla bla”. Weet je wat ik dan zeg?’
‘Nou?’
‘Niets. Helemaal niets. Dan moet je ze eens zien. En dan doe ik het de volgende dag pas. Gewoon om even m’n grens aan te geven. Ik heb geen zin om een burn-out te krijgen door zo’n opgefokt gastje van net 30. Daar bedank ik even voor.’
‘Nee snap ik.’
‘Die Pieter van Marketing, dat is er ook zo een, weet je wie ik bedoel? Met zo’n baardje van “hee kijk mij eens even”. Die heeft het de hele dag over branding. “We moeten zichtbaar zijn met ons merk” zegt ie tegen mij. “Nou hier heb je een merkstift!” zei ik tegen hem HAHAHA.’
Hij last even een lachpauze in voor zijn collega. Die glimlacht. Bijna bij Gouda, dan mag hij er uit. Misschien dat zijn vrouw wel wil horen wat hij van cursussen vindt …
‘Zo en dan dat geouwehoer over social media. Wat vind je daarvan? “We moeten even dit via Facebook en even dat.” Houd dat maar eens vol tot je 67e denk ik dan. Ik bedoel wij moeten nog een goeie vijftien jaar en …’
‘Ik ben 49.’ Dit gaat de collega echt te ver. Millenials bashen is een ding maar hij is niet opeens 52.
‘Nou goed, jij dan nog twintig, of nee, wacht even 67 min 49, nouja iets minder dan twintig jaar, dan zit je toch niet op die streberige types te wachten?’
Collega knikt. Streberige types vindt hij ook niets.
‘Weet je wat het is?’
De hele coupe kijkt verwachtingsvol op. Ik ben ook benieuwd, ik dacht altijd juist dat Millenials de veelbelovende flexibele ambitieuze generatie na mij waren maar het blijkt een verderfelijke ergerniswekkende groep onruststokers te zijn.
‘Ze hebben geen leven.’ Hij zegt het plechtig. Alsof het de uitkomst van een langdurig wetenschappelijk onderzoek betreft waar hij de scoop van mag weggeven. ‘Dat heeft die generatie niet geleerd. Wij kozen bewust voor meer vrije tijd en werken op een lager pitje. Daar hebben we ons kwaad voor gemaakt.’
De vrouw naast mij fronst. Misschien herkent zij zich ook niet helemaal in “werken op een laag pitje” als verworven principe van onze veertigersgeneratie.
‘En die Millenials gooien dat allemaal weg met hun ambitieuze gedoe.’
Collega knikt weer. De trein rijdt station Gouda binnen. Hij hoeft nog maar twee minuten.
‘Een ding hoop ik echt uit heel mijn hart.’
‘En dat is?’ vraagt de collega terwijl hij opstaat en zijn ongelezen krantje als een rolletje in zijn tas stopt.
‘Dat MIJN kinderen later nooit zo worden. Zo’n verrekte Millenial.’
We zijn er allemaal een beetje stil van, in de treincoupe.
