Ken je dat? Dat plotseling opkomende gevoel van hevige jaloezie? Dat je ineens bedenkt dat je vent zich verdacht gedraagt en eigenlijk niet alleen nu of vandaag maar al maanden. Je weet het heel zeker: hij heeft een affaire!
Ik had gisteravond een teamuitje en ik belde even naar huis om te checken of alles nog goed ging. Niet dat Pieter het niet alleen kan hoor, de kinderen zijn natuurlijk al groter, maar toch. Nou, het ging ontzettend goed want hij had het zooooo gezellig met Claudia, de moeder van Lucas. Ze hadden al twee flessen wijn op omdat de kids zo gezellig aan het spelen waren. Dus.
Ik voelde een gekmakende jaloezie aanval opkomen, klaar om toe te slaan. ‘Is dat die moeder die in die heftige scheiding zit?’ informeerde ik quasi neutraal. ‘Ja echt heel heftig en ook heel zielig want ze is nu heel eenzaam, en bang ook soms.’ Aan de andere kant van de telefoon hoorde ik vrolijke muziek, kinderstemmen en gelach. Niets wat leek op een bang en eenzaam vogeltje dat door mijn man getroost moest worden. ‘Ze heeft het echt heel zwaar Esmee,’ lalde Pieter nog even door, ‘ maar ze is zoooo sterk.’
Toen ik ophing had ik een zeer onrustig gevoel. Ik kon Pieter wel wurgen en haar erbij. Dat wijf was op dit moment m’n man aan het regelen en hij had het niet door. Typisch zo'n naïeve vent die het allemaal overkomt. Zie, daarom kan ik dus nooit weggaan; alles gaat direct mis. Ondertussen sloeg ik met m’n nietsvermoedende collega’s de ene na de andere mojito achterover. Ik maakte er een ontzettend leuke avond van, heus.
Twee uur later wankelde ik richting taxi met een grote donderwolk boven m’n hoofd. Ik had de meest vreselijk scenario’s gevisualiseerd. M’n jongens liepen al hand in hand met hun nieuwe stiefmoeder naar school. Op zich raar, want ze zijn 9 en 11. Maar in gedachten deed het iets meer pijn als ik ze wat jonger maakte. Thuisgekomen lag Pieter voor de TV terwijl het hele huis een grote puinhoop was. Alle lakens waren uit de kast getrokken en lagen in een soort tent constructie over alle eettafel stoelen midden in de huiskamer. Het was het laatste zetje wat ik nodig had. ‘Heb je daar met die hoer bovenop gelegen? gilde ik ‘Was ze lekker zielig met d’r stomme gescheiden verhalen? Laat ze lekker zelf iemand zoeken en met d’r poten van jou afblijven!! Waar is ze??’ Pieter keek me met open mond aan. ‘Eh.. ze is thuis, al uren, Esmee. Dit is een tentje dat ik met de kinderen heb gebouwd, ze zijn er onder in slaap gevallen en ik heb ze lekker laten liggen.’ Twee slaapdronken koppies staken uit de tent. ‘Hoi mam, waarom schreeuw je zo?’
Lees ook: Generatiekloofje
