Esmee komt bijna te laat voor de hockeywedstrijd van haar dochter (8) het veld oprennen. De ouders zijn allemaal een beetje nerveus, want ‘de scout’ is er! En niemand wil dat z’n dochter weer in zo’n kneuzenteam komt volgend jaar.
De wedstrijd is al begonnen als ik hijgend bij de hockeyclub aankom. Ik moet heel goed kijken voordat ik mijn dochter (8) herken, want er dartelen tientallen blonde paardenstaartjes in dezelfde pakjes over de velden. Uiteindelijk herken ik wat ouders langs de lijn: Ah, daar speelt mijn meisje. Ze ziet me gelijk aankomen en zwaait met haar stick in de lucht: ‘Hooooi mamaaaa!’ De ouders kijken verstoord achterom. Welke moeder leidt haar kind nu zo af tijdens de wedstrijd? Verontschuldigend glimlach ik naar de ouders, terwijl ik hard ‘Heee schat, zet ‘m op!’ terugschreeuw.
♪ Er staat een scout langs de lijn ♪
Na vijf minuten ben ik verkleumd, het is hier langs dat veld veel kouder dan thuis. Beter koop ik toch een keer van die warme winterlaarzen, zoals iedereen hier langs het veld. De team-ouders zijn druk in gesprek met elkaar, bekertjes lauwe koffie in de hand. Een moeder sist me toe: ‘Er staat een scout langs de lijn, kijk, die vrouw daar in die blauwe jas!’ Ik volg haar blik en zie een vrouw, gekleed in de laatste hockey-moeder-mode, die met een klembord in haar hand en een geconcentreerde blik aantekeningen maakt. Een scout? Had ik al gezegd dat deze meisjes van de E-tjes 8 jaar oud zijn?
‘Jazekers,’ zegt een andere moeder. ‘Was aangekondigd op de site hoor. Ik zei al tegen Elise: "even je beste beentje voor zetten tijdens de wedstrijd hè, anders kom je volgend jaar weer in zo’n kneuzen-team". Ze lacht er hard bij.
‘Bibi is gisteravond extra vroeg naar bed gegaan’, zegt een vader.
‘Zou toch jammer zijn als ze vandaag niet opvalt, terwijl ze toch duidelijk een van de beste spitsen van het team is!’ De moeder van Elise knikt en zwijgt, maar ik zie dat ze eigenlijk wat wil zeggen. We weten allemaal dat Bibi nou niet echt de ster-speelster van de E-tjes is. Bibi huppelt vooral een beetje heen en weer en houdt haar stick nog altijd vast alsof het een wandelstok is.
Hélemaal conform de Fair Play-regels ...
Ik denk aan gisteravond. Met mijn dochters op de bank met chipjes en cola, de Voice Kids was weer begonnen dus ze lagen niet voor tienen in bed. Best laat voor een 8-jarige, zeker als ze gescout moet worden de volgende dag. Dan wordt het onrustig langs de kant. Míjn dochter nadert het doel van de tegenstander. ‘Hup Hup Hup!’ roepen de moeders, helemaal conform de FairPlay-regels, die voorschrijven dat je dus niet: ‘Jaaaaa, slaaaaa die bal erin! Pak die tegenstander!!’ roept. Dat heurt hier niet, op de hockeyclub. Vol spanning kijken we toe hoe mijn dochter (ja, de mijne!) drie andere paardenstaartjes van de tegenstander passeert en uithaalt met haar roze stick. Ze maait keihard door de lucht. Ziet er prachtig uit, ze raakt alleen de bal nèt niet.
De ‘oehs’ en ‘aaahs’ zijn niet van de lucht.
‘SHIT!!’ roep ik.
‘SHIT!!’ roept dochterlief op het veld, terwijl ze met haar stick op het gras slaat.
Ik kijk terloops naar de scout. Die trekt haar wenkbrauwen afkeurend op.
Ze schrijft niets op.
