Door: Caro (41)
‘Maaaaam! Mam!!’
Het is 07.15 uur en ik zit rechtop in bed. Ik kijk op m’n telefoon en zie dat ik nog recht had op precies twee minuten snooze time. Helaas. Oudste dochter staat inmiddels voor mijn neus. Aan haar rood aangelopen hoofd te zien gaat het om een zaak van leven en dood. ‘Wat is er met mijn gympen gebeurd??’ Ze houdt een stel afgetrapte witte gympies voor m’n neus. ‘De zool zit helemaal los!’ Ik zie dat dat wat ooit een zool was, half aan de rechterschoen hangt. ‘MIJN gympen.’ verbeter ik haar. Olie op het vuur. ‘Ik moest deze wel aan omdat jij geen schoenen voor mij wilde kopen! Jij wil nooit iets. Je belooft van alles en doet het nooit. En ik wil ook kleedgeld. Jij zei dat ik kleedgeld mocht en…' er volgt een niet te volgen tirade over haar teleurstellende leven en mijn grote rol daarin als teleursteller. ‘En nu? En nu mam? Wat moet ik nu aan naar school? Ja, dat maakt jou zeker weer niks uit! Niemand maakt het wat uit. Nou ik doe wel weer die stomme schoenen aan die ik van jou altijd aan moet. Ik haat het hier!’ Ze stampt de slaapkamer uit.
Puber woede aanvallen
Naast me kruipt een blond hoofdje van zeven onder het dekbed vandaan: ‘Zo nou die is wel boos zeg!’ fluistert ze samenzweerderig. ‘Niet zo goed geslapen denk ik.’ Niks is fijner dan een wit voetje halen bij je mama als je grote zus te keer gaat. Ik zit nog een beetje verbouwereerd voor me uit te staren en terug te halen wat er net gebeurde: mijn gympen zijn dus kapot. En dat is iets wat ik, zonder ze te dragen, op m’n geweten heb en wat heel erg is voor degene die ze structureel jat. Als ze een half uurtje later naar school gaat, loopt ze onhandig naar me toe en geeft me een quasi nonchalante kus. 'Doei mam, fijne dag.' 'Dag dikke vette mopperkont!' zeg ik terug en geef haar een knuffel die ze twee seconden toestaat.
Die onredelijke puberaanvallen, ik had er wel over gehoord maar het is toch weer net wat anders om ze zelf live mee te mogen maken. Ze komen en gaan op de gekste tijdstippen. Het goede nieuws is dat dochter haar toevallen eerlijk over haar ouders verdeelt. Vorige week kregen we er zowaar eentje samen …
'Jullie gedragen je belachelijk!!'
‘Jullie hebben me weer lekker voor schut gezet!’ We lopen de middelbare school uit waar we zojuist met z’n drieën een mentorgesprek hebben gehad. Een gesprek dat in mijn ogen heel soepel verliep. Dat blijkt dus een grote misvatting. ‘Wie gaat er nou over z’n kind zeggen dat ze heel creatief en humoristisch is?? Waar slaat dat op??’ Ex en ik kijken haar niet-begrijpend aan. ‘Dus jij vond het vervelend dat ik zei dat je zo creatief bent?’ herhaal ik maar. Geen idee wat ik anders voor zinnigs op deze beschuldiging zou moeten zeggen. ‘Ja, de mentor las toch op wat ik zelf had ingevuld? Wat mijn goeie eigenschappen waren? Waarom moeten jullie er dan weer OOK wat over zeggen? Dat vroeg die vrouw toch helemaal niet?’ Ze kijkt ons vernietigend aan. ‘Maar schat jij had ingevuld:
ik ben goed in toneel spelen, slapen en op m’n mobieltje spelen
Dan kunnen papa en ik toch niet knikken zo van: “ja dat zijn inderdaad de kernkwaliteiten van onze dochter!?”
Dochter beent woedend voor ons uit richting auto. ‘Als je maar weet dat dit de laatste keer is dat ik jullie naar zo’n tien minuten gesprek meeneem! Nu gaat die mentor natuurlijk tegen iedereen zeggen dat mijn ouders enorme opscheppers zijn. Hartelijk bedankt!’
Ex grinnikt. Ik kan er nog niet echt om lachen. ‘Weet je’ zegt ie, ‘ik sluit niet uit dat jij vroeger nog tien keer erger was.’
