Door: Caro (40)
We zijn een weekje op vakantie, ik en m'n kids. Voor het eerst alleen als single mum. En vandaag staat het strand op de agenda. Op mijn agenda althans.
Het is een wandeling van ongeveer twintig minuten berg af. De oudste (10) neemt de rol van gids op zich. Haar invulling van deze rol is vrij militaristisch: bij iedere knik in de weg schreeuwt ze ons op barse toon aanwijzingen toe die direct opgevolgd dienen te worden. Bij verkeerd ingeslagen routes klinkt 'terugtrekken', op rechte stukken moeten we 'doorlopen' en 'volgen'. Haar broertje (8) en zusje (5) lijken volkomen oké met deze aansturing en vullen de wandeling op geheel eigen wijze in.
Zoon verhaalt over dodelijke diersoorten die op dit eiland voorkomen en wat te doen bij een beet van de killer bee, de blauwe tarantula spin, een schorpioen, de reuze horzel of gewoon een slang. Niemand schenkt er echt aandacht aan. Zeker de gids niet. Die is met d'r Hema zakmes denkbeeldige takken aan het wegkappen alsof we ons een weg banen door de jungle in plaats van over een stenenpad richting strand wandelen.
De jongste praat ook aan een stuk door. Tegen mij. Ze haalt herinneringen op aan voor haar belangrijke live events. Zoals die ene keer dat ze dacht dat haar tand los zat. 'Wist je nog mama dat ik dacht dat m'n tand los zat? En dat ik jou riep? En jij zo deed van "nee toch, zit je tand nu al los je bent nog maar vier!" En dat dat toen ook helemaal niet zo was?' Ze kijkt me vol verwachting aan. Het is de bedoeling dat ik me ook bescheur om deze hilarische anekdote. Dus ik lach mee en zeg dat ik me dat verhaal nog als de dag van gisteren herinner.
De gids heeft halverwege besloten dat het niet bij haar rol past om bagage te dragen, de jongste heeft genoeg aan zichzelf en een emmertje en de middelste draagt demonstratief een bal en een waterfles en wil daar graag voor geprezen worden: 'Wat help ik jou goed hè! Jij boft mam, dat ik zo help!' 'Ja absoluut!' zeg ik, terwijl ik al het water, de badkleding, de strand attributen, de badhanddoeken, twee stokbroden en en een pot Nutella sjouw.
De jongste hangt na tien minuten aan m'n arm met d'r duim in d'r mond. 'Fijn hè mama, dat ik vandaag zelf wil lopen en niet zit te piepen!' Ze neuriet ondertussen een onverstaanbaar liedje. 'Doorlopen! Rechtdoor!' brult de oudste onverstoorbaar (er is op zich geen weg naar links of rechts te bekennen). 'Echt schattig', denk ik, 'hoe ze allemaal op hun eigen manier een beetje helpen nu ik alleen met ze ben.'
Als we een weg over moeten steken met veel hard rijdend verkeer brult de oudste: 'Stop! Niet allemaal tegelijk oversteken, een voor een is veiliger.' Middelste knikt instemmend: 'Ja straks worden we nog zo flats! geschept door een auto, dan zijn we allemaal morsdood en dat is heel erg voor papa'. Jongste knikt mee met duim in d'r mond. Ook zij begrijpt dat dit scenario met name voor papa een nachtmerrie moet zijn. Oudste heeft de oplossing: 'Ga jij anders maar eerst mam, jullie zijn toch gescheiden.'
Lees ook: Lekker jong en wild op Ibiza.
