‘En waar ik ook heel goed in ben….’ de sollicitant tegenover me ratelt maar door over haar goede eigenschappen, ‘is problemen aanpakken. Als er iets speelt in een team, dan leg ik direct mijn vinger op de zere plek en benoem dat. Dat is echt een afspraakje met mezelf.’ Ik vraag me af waarom ik haar zo irritant vind. Is het de manier van praten of het feit dat ze zo uitgesproken is over haar kwaliteiten. Had ze me ook zo op mijn zenuwen gewerkt als ze een man was geweest?
Ooit deed ik de cursus ‘Speak up dear!’ Speciaal voor vrouwen om meer en beter te leren spreken. Ex vond het destijds wat onzinnig, dat uitgerekend ik naar een cursus ging om meer te leren spreken. Hij had me liever naar 'Shut up dear!' gestuurd. Aan het begin van de cursus moest ik mijzelf voorstellen in twee minuten. Daarin kwam vier keer het woord “soort van”, twee keer “een beetje” en zes keer “denk ik” voor en het eindigde met “zoiets”. Ze zijn er een dag mee bezig geweest om er iets fatsoenlijks van te maken.
Vrouwen met zelfvertrouwen zijn irritant
Het lijkt er soms een beetje op dat wij vrouwen met elkaar hebben afgesproken, dat we onszelf niet te groot en sterk moeten voordoen. Dat je maar het beste kunt doen, alsof we maar wat doen. Ook als dat niet zo is. Als je eigenlijk best weet wat je wil en waar je goed in bent. Ik ken maar weinig vrouwen die ongegeneerd hun kernkwaliteiten kunnen opsommen. Nee, herstel: ik ken maar weinig vrouwen die ongegeneerd hun kernkwaliteiten durven opsommen. Heel weinig. En de vrouwen die dat wel kunnen, vinden we meestal een beetje irritant.
Een borstlift zou leuk zijn
Op het gebied van uiterlijk is het helemaal een drama. De gemiddelde man moet echt wel even een kwartier nadenken als je hem vraagt wat ie allemaal zou doen als ie €20.000,- mocht stukslaan in de Bergman Kliniek. De gemiddelde vrouw kan zo tien ingrepen noemen die zouden moeten gebeuren. Nee, die al gebeurd hadden moeten zijn.
'Zij zijn net zo mooi als ik, mam'
Jongste dochter (7) heeft nog geen idee van deze gekke gedragsregels. Ze heeft niets met onzeker. Ze vertelt graag uitgebreid wie er allemaal verliefd op haar is en waarom. Je ziet aan haar gezicht dat ze die jongens wel begrijpt. Als zij zelf een jongen was geweest, dan was ze ook op haarzelf geweest.
Gisteravond kwam het gesprek op haar hockeytraining. Die was anders dan anders.
‘Mam toen ik bij training kwam vandaag, was er iets raars.’
‘Oh wat dan?’
‘Nou, we moesten opeens niet bij ons eigen team gaan staan maar bij een kleur. Ik was groen. Met Mila en Sarah uit m’n team. De anderen zaten bij andere kleuren.’
‘Ah. En wat vond je daar van?’
‘Oh prima. Maakt mij niks uit. Alleen raar. Zo trainen we nooit.’
‘Ze willen denk ik kijken wie volgend jaar het beste bij elkaar past.’
‘Ja dat denk ik ook. En ik weet denk ik hoe ze ons hebben ingedeeld!’
‘Ohja?’ Kennelijk hebben die kinderen prima door dat ze aan het selecteren zijn. Dan weet ze waarschijnlijk ook wel dat groen niet staat voor ‘toekomstig Olympisch goud.”
‘Ja ik denk dat ze ons ingedeeld hebben op grappigheid. Mila en Sarah zijn ook allebei heel leuk, net als ik.’
‘Eh…ja…. dat zou kunnen natuurlijk. Je weet het niet.’
‘Of … op uiterlijk! Want we zijn alle drie heel mooi! En de andere meisjes van groen ook.’ Jongste gaat verder in haar puzzelboek.
Oudste (12) zit met gefronste wenkbrauwen te luisteren.
‘Wat dacht je van dat je ingedeeld was op niveau? Hoe goed je hockeyt??’ sneert ze naar haar zusje.
Die kijkt haar zus aan alsof ze gek is geworden. ‘Nee tuurlijk niet. Dat ZEKER niet. Mila en Sarah zijn hartstikke slecht in hockey!’
….
