'Houd alsjeblieft op met die gore verhalen!!' Caro (40) zit met haar handen over haar oren en een vies gezicht aan tafel. We zitten aan de vrijdagmiddag borrel en ik heb het onderwerp 'menstruatie' ingebracht. Anna: 'Dus je bent twee keer per maand ongesteld, en dan ook echt enorm, of een maand helemaal niet. En verder flip je vanuit het niets en nu denk je dat je in de overgang zit? Op je 40e? Oke.' Anna (42) kijkt bedenkelijk terwijl Caro verklaart: 'ik haat dit onderwerp en ik haat vrouwen die er ook maar iets over zeggen. Het feit dat ik ongevraagd geïnformeerd word over bloederige situaties in iemand anders doos. Uhlg!' Anna negeert Caro en kijkt mij aan. 'Sorry maar ik geloof niet zo in dat menstruatie gedoe', zegt ze dan. 'Ik denk dat vrouwen dat vaak aangrijpen als smoes om onredelijk te kunnen doen. En mannen doen er nog aan mee ook. Lekker makkelijk. Volgens mij is er dan eigenlijk iets anders aan de hand waardoor je labiel doet'.
Help daar is de labiele weer!
Labiel doe ik zeker. En ik geloof wél in pms. Want bij mij gaat het altijd zo: een week (tegenwoordig twee weken) van te voren word ik licht depri. Dan check ik snel de agenda zodat ik weet of het door de menstruatie komt. 'Gelukkig!' denk ik dan; 'daar ligt het aan!' De laatste dagen voor D-day ben ik echt depri en krijg ik haat gevoelens voor alle mensen om me heen. Ik kan dan niks meer hebben. Ik ben irreëel, zoek ruzie om niks en ben kwaad op alles en iedereen. Ook mijn kinderen zijn helaas aan de beurt ...
Zoutvaatjes door de kamer
Vorige week zaten we braaf te eten toen zoon (9) vervelend begon te doen. Hij wilde zijn eten niet opeten (as usual) en ging in de vertraging. BAM. Ik ontplofte en ging helemaal uit mijn dak. Ik smeet het zoutvaatje door de kamer en kraamde er van alles uit. Ik wist heus dat het niet oké was maar kon me niet beheersen. Toen man zich ermee wilde bemoeien had ik hem het liefst ook de huid vol gescholden. Maar ik dacht: 'kalmeer Esmee, kalmeer, kalmeer. Maak het goed met je zoon'. Zo geschiedde. Ik zat nog de hele avond te trillen van woede. Het liefst had ik iedereen de huid vol gescholden en was ik krijsend en stampvoetend en jankend….. ja wat eigenlijk?
Midlife?
Vroeger was dat ook al wel een beetje zo, dat maandelijkse labiele gedrag, maar sinds een paar jaar word het steeds erger. En het duurt steeds langer. Is dat iets van veertigers? Heb ik een midlife? Of kom ik in de overgang?
Tegenwoordig meld ik het in mijn drie mannen gezin als ik het voel aankomen en onredelijk dreig te worden. Ik ga eerder naar bed en trek me terug, om erger te voorkomen. Meestal loopt dit goed af. Zolang oudste zoon (11) me tenminste niet echt gek maakt met de aller-aller-irritantste opmerking die je tegen een vrouw kunt maken....
'Zo mam, ongesteld zeker?'
