'Ja, als je het boek zo dicht voor m'n neus houdt, dan kan ik niets zien', zeg ik tegen dochter die me iets wil laten lezen. En het is waar dat ze het boek wel heel vlakbij m'n gezicht houd. Maar, eerlijk is eerlijk 10 centimeter verder naar achteren was wellicht ook niet ver genoeg geweest.
Het ultieme bewijs dat de aftakeling is begonnen...
Ik betrap mezelf en vriendinnen steeds vaker op het op afstand lezen van een tijdschrift. Zelfs de telefoon wordt regelmatig op een armlengte afstand gehouden. Maar niemand, en dan ook niemand van ons heeft er één. En allemaal beseffen we dat het gevreesde moment, zo richting je vijfenveertigste, rap dichterbij komt: de aanschaf van een leesbril. Hét ultieme bewijs dat je echt ouder wordt en dat de aftakeling begonnen is.
Een mijlpaal
Afgelopen week kreeg zoon een bestuurbare helikopter. Daar wilde hij graag direct mee spelen. Om te starten hadden we de gebruiksaanwijzing nodig. Nu was het een Chinees exemplaar met een hele kleine uitleg. Niet alleen het papier was klein. De letters waren voor het eerst in m'n leven echt te klein voor mijn beperktere gezichtsvermogen. Ik kon het niet lezen. Hoe ver ik het papier ook weg hield. Het was een mijlpaal voor me. Alleen niet eentje om te vieren.
Hoe er toch iets goeds uitkwam.
Ik zei tegen zoon: 'sorry ik ben te oud, ik kan dit niet lezen. Je moet maar even wachten tot papa terug is of je probeert het zelf'. Mijn dyslectische zoon die nooit een letter uit zichzelf leest en voor wie iedere tekst te moeilijk is, pakte het papier en las stap 1 tot en met 8 min of meer foutloos voor. Ik was met stomheid geslagen. Hij hield mij dus al die tijd voor de gek. 'Ach ja' biechtte hij op: 'ik vind het wel lekker makkelijk dat jij alles voorleest, zeker de ondertiteling van Engelse films en zo'...
Ik zie misschien niet alles, maar door-zie des te meer..
S'avonds toen ik hem naar bed bracht. Begon hij te piepen over een mug in z'n kamer. ‘Ik kan niet slapen met een mug’, ‘kijk dan naar m’n muggenbult, die jeukt zo erg’. Zo ging het al 3 nachten. Ik was helemaal klaar met dat rotbeest. Was al tig keer in de nacht op muggenjacht geweest zonder resultaat. Nou ja het enige resultaat was, dat zoon uiteindelijk bij ons in bed mocht liggen...
Opeens was ik alert, met de lees-ervaring in m'n achterhoofd keek ik zoon aan. 'Wacht eens even: je houdt me toch niet ook voor de gek met die mug van je? Dat kan echt niet. Je moet leren gewoon te zeggen wat je wilt'. Zoon die na de complimenten over z'n onderschatte leeskwaliteiten wat overmoedig was, zei: ‘oh je bedoelt dat ik nu gewoon eerlijk moet zeggen dat ik graag bij jou in bed wil liggen. En dat ik dan kan kappen met dat hele muggengedoe’ .......
