Ik heb al 20 jaar (of zoiets) dezelfde man. Ik ben blijkbaar nogal een eenkennig en trouw type. En ik heb natuurlijk de leukste man van de wereld.
Nu om me heen de eerste vriendinnen gaan scheiden vind ik alle dating verhalen reuze interessant. Ik vind het te leuk en grappig om met een vriendin mee te kijken op zo'n datingsite. Het voelt een beetje als een snoepjeswinkel. Eerst probeer je de lekkerste snoepjes uit en als die op zijn (of toch een bittere nasmaak hebben), dan probeer je gewoon wat anders. En in een slechte bui ben je bereid alles naar binnen te proppen. Zoiets dus.
Meekijken, beetje oordelen, lachen om de soms bizarre datingverhalen is heel leuk. Maar goed: eerlijk is eerlijk, ik moet er niet aan denken zelf te moeten daten. Het idee dat je in je eentje in een kroeg klaar zit om een avond door te brengen met een man die je niet kent. Het lijkt me vreselijk. Beetje eng, maar ook energie slopend. Ik ben meestal gewoon moe om 23.00 uur door de week. En op zo'n date moet je toch leuk doen, laten zien wat voor een gezellige wijn drinker je bent en geïnteresseerde vragen stellen. Zeg maar gerust dodelijk vermoeiend. Op nieuwe vrienden zit ik niet te wachten. En als het dan niet het snoepje van de maand (of het snoepje voor altijd) is, maar eentje met vieze vulling, dan is het helemaal zonde van de tijd. En soms kwetsend of verdrietig op de koop toe.
Er zitten ongetwijfeld ook hele leuke kanten aan daten op je veertigste; liefde en lust opnieuw ontdekken, interessante mensen ontmoeten, avonturen beleven. Bovendien moet je wel als je kans wilt maken op een nieuwe partner. En die voordelen noem ik ook altijd naar datende vriendinnen. Ik heb er werkelijk respect voor. Maar liever geen date voor mij.
Enfin, ik ben ook geen romantisch type. Nooit geweest. Ik kan me niet heugen wanneer ik iets echt romantisch heb gedaan voor m'n man. Hmmm.... Misschien iets om te ontwikkelen als ik inderdaad nooit in het hele dating gebeuren wil belanden.
Alhoewel, misschien is romantiek gewoon niet zo ons ding. Het meest 'romantische' wat mijn partner tegen me zei was vorige week. We kwamen in Artis een vriend van hem, gescheiden met drie kinderen, tegen. Hij was er met z'n nieuwe vriendin. Ook gescheiden met vier kinderen. De hele optocht liep door het restaurant en nam drie tafels in beslag. Man bekeek de menigte met al die kinderen vol afschuw. OMG zei hij en hij keek me recht aan: Eén ding: het maakt me niets uit, wat er ook gebeurt en wat je ook doet; ik blijf altijd bij jou.
Ik zit wel snor.
