Daar loopt ze. Of liever, huppelt ze. Ze straalt. Omdat we op weg zijn naar Hanna de heldhaftige. Zij is Hanna. Al het hele weekend. Ze loopt continu met haar armen in een rondje te zingen: 'hand in de pot voor sprookje spelen'. Oudere broer en zus gaan er al hetzelfde mee om als ik. Zoon: 'okay, ik doe mijn hand in de pot. Maar dan was ik Lodewijk de kikkerprins die aan het voetballen was'. En dochter: 'ik doe ook mee en dan was ik Droesem het draakje dat lekker lag te lezen in z'n drakengrot'.
Wel in je rol blijven
Ze vindt alles prima. Want we zijn een lang weekend met oma op een camping met haar lievelingsthema: sprookjes! En ze is dolblij dat iedereen meespeelt. Maar het moet natuurlijk wel op haar manier:
"En toen ging Hanna even fietsen en toen kwam ze een magische Winx tegen en zag ze Lodewijk nergens meer. En dan moet jij zeggen dat hij verdwenen is met de schat". Zo praat ze de hele dag tegen ons. Alle populaire fantasiefiguren gebruikt ze door elkaar: meestal vliegen de magische Winx samen met Mega Mindy en Hanna achter de slechteriken aan. En o wee als je niet precies zegt wat je moet zeggen: dan legt ze het spel direct stil voor meer uitleg: "Neeheee hij was niet naar de wc. Hij was verdwenen, door de Botterbaas. Dat zei ik toch". En dus mompelen we keurig mee in onze rol en doen we ondertussen zoveel mogelijk ons eigen ding.
Alsof m'n hart uit elkaar barst
Maar god, wat geniet ik van haar! Van dat kleine mensje. Iemand zei ooit dat houden van betekent dat je het gevoel hebt dat je hart opzwelt als je degene ziet. En als ik haar zo zie stralen, als ik naar dat fantasierijke gekwebbel luister, als ik haar zo parmantig, met vlechtjes in het haar, in een zelf uitgekozen fluorizerend roze jurkje zie lopen, dan is dat precies wat ik voel. Alsof m'n hart uit elkaar barst.
En dat kan ik dan wel van de daken schreeuwen. Dan wil ik dat iedereen ziet wat een lief, origineel, slim, creatief, knap en bijzonder kind ik heb. Dan wil ik dat iedereen voelt, wat ik voel. Maar dat kan niet echt, of eigenlijk helemaal niet. 'Men' ziet gewoon een leuk meisje, zoals er zoveel leuke vierjarige meisjes zijn.
Behalve één iemand
Behalve haar vader dan. En nog iemand. Er is één persoon die wel ziet wat ik zie en die min of meer voelt wat ik voel. En dus kan ik bij haar ongegeneerd pochen op m'n kroost, al m'n kleine zorgen uiten en van die dingetjes bespreken die niemand anders wil weten: "dus toen zei de juf dat ze zo vooruit ging en dat ze zo leuk contact maakt in de klas".
En af en toe, gewoon af en toe, is dat zo ontzettend fijn! Dus dank je wel lieve oma, lieve mam.
