Zo het kerstdiner zit erop. Kadootjes zijn uitgewisseld. Veel te veel gegeten. En gedronken. Kinderen liggen op bed. Ik ook. Uit te blazen. En te genieten, van de rust. Want echt ik houd van kerst. De lichtjes, de muziek, de sfeer, het eten. En ik heb het heel gezellig met m'n familie. Maar man o man echt relaxed word ik er niet van.
De week voor kerst is eigenlijk het ergst. Op m'n werk moet ik alles afronden, want ik wil wel echt vrij zijn met kerst. Ik maak dus hele lange dagen. En avonden. Toevallig is zoon ook nog jarig in die week, en als je 9 jaar wordt is dat een bijzondere dag die gevierd moet worden. Ook al is er op dezelfde dag 's avonds kerstdiner op school voor alledrie de kinderen. Dat betekent voor mij 's ochtends snel even verjaardagsboodschappen doen, lunch met familie regelen, en als iedereen einde middag de deur uit is, als een gek voor de kerstdiners aan de slag.
Keuken in puin
Wij maken ieder jaar hetzelfde voor school. Iets met soesjes: lekker en makkelijk. Beetje van Hema en beetje van mezelf.
Dit jaar hadden de oudste twee echter zichzelf voor een gerecht opgegeven: dochter ging een appeltaart maken en zoon koos voor fruit-spiesjes en chocolade fondue. De jongste had ik nog wel de soesjestoren in de maag gesplitst, maar dat betekende dit jaar: drie verschillende gerechten maken. De oudsten zouden heus alles zelf doen. Maar kinderen en zelf wat bakken betekent op z'n best: een baksel in de oven en de keuken in puin.
Beetje poedersuiker erover en het lijkt net echt
Als goede moeder ben ik ook nog klassenouder. Een uur voor het kerstfeest kwam ik erachter dat ik vanwege alle drukte de kadootjes voor de juffen was vergeten. En de dozen waar alle kadootjes van de hele klas in moesten. Stressend op de fiets naar de winkel kwam ik een van m'n school-moeder-vriendinnen tegen. Met verwilderde blik, net uit haar werk, drie pakken kerstkoekjes in haar hand. 'Tja we zouden koekjes bakken, maar dat ga ik niet redden dit jaar. Deze zijn ook heel lekker, en met een beetje poedersuiker erover, lijkt het net echt', verontschuldigde ze zich half. 'Heb je al wel een kadootje voor de juf? Daarover stress ik hier', zei ik. 'Oh wat goed dat je het zegt. Dank'. En verder raceten we. Onderweg kreeg ik van een andere moeder een appje met foto van een mislukte quiche. Die was ook al zo lekker bezig. Gekkenwerk.
Na het kerstdiner op school volgde nog een hoop geregel om alle kadootjes voor onder de kerstboom bij m'n schoonouders op tijd in huis te hebben. M'n werk was nog niet klaar. We moesten onze gang voor het kerstdiner bij m'n ouders klaarmaken. En ik wilde met de kinderen spelletjes doen en kerstfilms kijken om te vieren dat het vakantie is.
Vrede op aarde. NOT
Het eind van het liedje is ieder jaar dat we, als het eindelijk echt kerst is, al ruim een week veel te druk zijn, te laat naar bed zijn gegaan en dat de gevolgen daarvan goed duidelijk worden op eerste kerstdag. Zo'n hele dag op elkaars lip, doet de broer, zus verhouding over het algemeen ook geen goed. En dus lopen man en ik als een soort politieagent tussenbeide te komen: jongens het is kerst: vrede op aarde weet je wel.
En nu ben ik moe. En vol. Maar ondanks alles was het weer fijn. Iedereen was erbij, gezond en wel. En nu is het echt vrede op aarde, eindelijk, even lekker alleen. Ik hoef niets meer vandaag. En morgen ook niet. En overmorgen. En overovermorgen. Ohnee wacht, Oud & Nieuw....
