Als de kinderen het leuk hebben, dan hebben wij het ook leuk
Aan dit moederschapscliché moest ik denken toen ik een slok nam van mijn smerige koffie verkeerd. Ik kijk eens om me heen.
Haar in de mayonaise
Naast me zit een gezin patat met frikadellen te eten. Zoontje ligt snikkend op de viezige tafel. Zijn haar half in de mayonaise. Vader brult af en toe dat ie op moet houden met janken. Hij moet blij zijn dat ze hier speciaal voor hem naar toe zijn gegaan. Vader's reprimande is niet aan hem besteed. Zoon hoort het waarschijnlijk niet eens, want de herrie is oorverdovend. Overal klinkt gegil, geschreeuw, geruzie en gelach. En dan nog eens driedubbel versterkt door de akoestiek in de sfeerloze hal.
Opschieten met die cadeaus
Ik zie wel een stuk of vijf tafels fleurig gedekt met plastic tafelkleden. Roze/ rood of groen/ blauw. Allemaal met grote kannen limonade. Op sommigen ligt een zakje chips klaar, anderen tafels beginnen net aan de fabriekstaart.
De jarige iets verderop, smijt ieder cadeau dat ie krijgt snel een hoek in. Hup het volgende graag. Onder dwang van moeder kan er nog net een ‘dank je wel’ af.
Je ziet haar denken: 'oh wat erg. Zo kan mijn kind niet omgaan met cadeaus'. Om het goed te maken mompelt ze wat persoonlijks tegen iedere gever: 'wat leuk technisch lego, wat origineel een bal. En deze Nerf heeft ie nog niet'. Niet dat het de gevertjes iets kan schelen. Die willen dolgraag van tafel. Op naar de glijbanen en trampolines.
Ik weet niet precies hoeveel het kost, maar ik gok dat je voor een ruime honderd euro weer voor een jaar klaar bent. Een feestje zonder troep en gedoe thuis is natuurlijk wel wat waard, bedenk ik me.
Snel weer in de telefoon
Dochter komt huilend aanlopen. Ik hoor mezelf zeggen: 'neem maar wat ranja schat en dan weer spelen. Nee we gaan nog niet weg, dat is zonde van het geld'. En hop, ik duik, net als alle andere ouders hier, weer in m'n telefoon. Als je het van de sfeer en de koffie niet moet hebben, dan maar van de gratis WiFi.
Achter me hoor ik een moeder zeggen: 'denk dan even na, waar heb je je schoenen uitgedaan. En je jas? Je moet nu echt zoeken. Ik wil hier weg'.
Ik wil weg
Ik wil hier ook weg, realiseer ik me. F**ck die dertig euro. Hoe ben ik hier in vredesnaam weer beland? In deze troosteloze indoorspeeltuin, geurend naar vette friet, pannenkoeken, vieze sokken en zwetende kinderen. Ik had me nog zo voorgenomen om de eerstvolgende keer met regen verantwoorde dingen te ondernemen: knutselen of naar het museum of zo.
Als ik m'n kinderen roep om te vertrekken, maken ze geen enkele aanstalten. 'Ah mam, mogen we nog even blijven. Een uurtje of zo. We zijn toch actief bezig.... En we maken helemaal geen ruzie. Het is hier zo leuk. En mogen we een ijsje?' Ik zucht. Vooruit dan maar.
Best een goed idee
Terug in de auto zijn ze hartstikke enthousiast, lief en lekker moe. Dat wordt, zonder gezeur op tijd naar bed, bedenk ik me. ‘Mam, mag ik m’n feestje hier vieren als ik jarig ben?' Ik kijk naar het bezwete, blije gezicht van dochter. 'Best een goed idee schat', zeg ik.
Ach ja, zo erg was het nu ook weer niet. Enne als de kinderen het leuk hebben....
